Inicio de O NOME DO MUNDO É BOSQUE

O NOME DO MUNDO É BOSQUE

Título do orixinal en inglés:THE WORD FOR WORLD IS FOREST
Ursula K. Le Guin

Un
Dúas imaxes da véspera persistían aínda na mente do capitán Davidson cando espertou, e durante un intre permaneceu deitado na oscuridade, contemplándoas. Unha positiva: o novo cargamento de mulleres chegara. Créano ou non.
Xa estaban aquí, en Centralville, a vinte e sete anos luz da Terra por NAFAL e a catro horas por helicóptero de Campamento Smith, a segunda cintrada de femias de cría para Colonia Nova Tahiti, todas sas e aptas, duascentas doce cabezas de gando humano de primerísima selección. Ou suficientemente primerísima, en todo caso. Unha adversa: o informe de Illa Dump sobre o fracaso
das colleitas, a erosión incesante, o diluvio.
A fileira de duascentas doce figuras exuberantes, retozonas e apetecibles esfumou da mente de Davidson, desprazada pola visión da auga que caía en torrentes sobre os campos arados, azoutando a terra até convertela en lodo, diluíndo o lodo nun caldo avermellado que corría por entre as rocas e envorcábase nun mar batido pola choiva. A erosión comezara antes que Davidson marchásese da illa para ir tomar as rendas do goberno en Campamento Smith, e como estaba dotado dunha memoria visual prodixiosa, desas que chaman eidéticas agora o revivía todo con demasiada claridade. Un habería pensado que Cranio Van Kees tiña razón, que era necesario á fin e ao cabo deixar moitas árbores nos
terreos que proxectaban destinar á agricultura. Pero Davidson non entendía por que había que desperdiciar tanto espazo en árbores nun cultivo de soia, se se traballaba a terra en forma verdadeiramente científica. En Ohio non era así: se un quería cereais sementaba cereais, e ninguén malgastaba terreo en árbores e pamplinas. Aínda que doutra banda a Terra era un planeta domado, e Nova Tahiti non o era. Pero xustamente para iso estaba el alí, para domarlo. E se Illa Dump non era agora máis nada que unha chea de rocas e barrancos, pois ben, borráballa do mapa; e a empezar de novo noutra illa e a facer mellor as cousas. Non sempre nos vas a derrotar, planeta maldito deixado da man de Deus.
Nós somos Homes. Pronto saberás o que isto'significa, pensou Davidson, e sorriu na escuridade da cabana, pois Davidson gústaba dos desafíos. Pensando Homes, pensou Mulleres, e unha vez máis desfilaron pola súa mente as duascentas doce figuras insinuantes, risueñas, bulliciosas.

...