Walter M. Miller
Desfíxose do inimigo, e estaba canso. Xeado, sombrío, abafando;
achábase sentado sobre a rocha, baixo o negro ceo, e rozaba o chan cos
seus pés, mentres a súa orella discoidal movíase en lentos compases que exploraban
a superficie do terreo e do firmamento. Todo estaba silencioso e sen aire.
Nada se movía, excepto algo que restregaba debilmente na gruta. Estaba ben que
nada se movese. Odiaba o son e o movemento. Estaba na súa natureza
aborrecerlos. Cos da cova, non podía facer nada ata que amencese. Ouvía
a súa voz farfullando entre as rocas...
Socorro! Estades mortos todos? Podedes ouvirme? Aquí Sawyer. Sawyer chamando a calquera,
Sawyer chamando a calquera...
O farfulleo era irregular, átono. Desatendíao, rexeitando escoitalo. Todo
estaba rezumando frío. O sol fórase, e unha semioscuridade levaba
instalada duascentas cincuenta horas; só había a difusa luz do orbe celeste
que non proporcionaba ningún sustento, e as estrelas polas cales sinalaba a
hora.
Sentado, derrengado sobre a rocha, esperaba ao inimigo. Este viñera á
carga xurdindo do submundo ao luscofusco. Fixérao á brava
sen ningunha manobra defensiva, sen lume ofensivo. El esnaquizounos
facilmente... primeiro aos compoñentes que avanzaban con estrondo de artefactos
rodantes, e logo aos pequenos que se escurrían precipitadamente da
masa. Habíaos ido varrendo un por un, excepto ao que se arrastrou
á cova e ocultábase tras unha greta no túnel...
(...)
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.