16 de outubro de 2021

Inicio de "Fixenche eu"

FÍXENCHE EU 
Walter M. Miller 

Desfíxose do inimigo, e estaba canso. Xeado, sombrío, abafando; achábase sentado sobre a rocha, baixo o negro ceo, e rozaba o chan cos seus pés, mentres a súa orella discoidal movíase en lentos compases que exploraban a superficie do terreo e do firmamento. Todo estaba silencioso e sen aire. Nada se movía, excepto algo que restregaba debilmente na gruta. Estaba ben que nada se movese. Odiaba o son e o movemento. Estaba na súa natureza aborrecerlos. Cos da cova, non podía facer nada ata que amencese. Ouvía a súa voz farfullando entre as rocas... 
Socorro! Estades mortos todos? Podedes ouvirme? Aquí Sawyer. Sawyer chamando a calquera, Sawyer chamando a calquera... 
O farfulleo era irregular, átono. Desatendíao, rexeitando escoitalo. Todo estaba rezumando frío. O sol fórase, e unha semioscuridade levaba instalada duascentas cincuenta horas; só había a difusa luz do orbe celeste que non proporcionaba ningún sustento, e as estrelas polas cales sinalaba a hora. Sentado, derrengado sobre a rocha, esperaba ao inimigo. Este viñera á carga xurdindo do submundo ao luscofusco. Fixérao á brava sen ningunha manobra defensiva, sen lume ofensivo. El esnaquizounos facilmente... primeiro aos compoñentes que avanzaban con estrondo de artefactos rodantes, e logo aos pequenos que se escurrían precipitadamente da masa. Habíaos ido varrendo un por un, excepto ao que se arrastrou á cova e ocultábase tras unha greta no túnel...

(...)

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.