A ESTIRPE DE CAÍN TINA ROSENBERG PROLOGO de Horacio Verbitsky

A ESTIRPE DE CAÍN 
TINA ROSENBERG 
PROLOGO de Horacio Verbitsky 

Así como Borges dicía que no Corán non hai camelos porque foi escrito por árabes, ningún escritor arxentino ha dado contas de como foi posible que as cumes do horror se alcanzasen no que Tina Rosenberg chama "o país máis europeo e desenvolvido de Latinoamérica" e por obra da máis civilizada e aristocrática das súas Forzas Armadas", cabaleiros que sentían chamados a salvar o mundo occidental e desprezaban aos cabecitas negras. Os seus diálogos con ex prisioneiras que non sabían se o oficial que golpeaba á porta das súas celas íaas a levar á mesa de tortura ou a comer á Recoleta; con almirantes que se vanglorian de non ser africanos e cren que hai un modo civilizado de torturar e asasinar; con ex oficiais que contan como na ESMA ensináronlles a secuestrar e aplicar a picana eléctrica; con coroneis que narran a esencia inhumana da formación militar recibida durante xeracións; con militantes polos dereitos humanos para quen Astiz chegou a ser unha obsesión persoal; co afable pai do mariño que lle abre as portas da súa casa; as súas referencias ao espírito de Cruzada que dominou ás Forzas Armadas naqueles anos; ao uso da tortura como castigo máis que como instrumento para obter información; ás influencias superpuestas do prusianismo xermano, o colonialismo francés e a contrainsurxencia estadounidense; ao rol da xerarquía eclesiástica en apoio do masacre, e ao ánimo rencoroso e vengativo que a partir do golpe de 1930 impregnou toda a política arxentina, brindan un cadro tan desagradable como impresionante da nosa sociedade, intolerante, necrofilica e feroz, que ninguén interesado na verdade debería ignorar. Algunhas das súas páxinas son estremecedoras, como a bebedeira na que o torturador e a súa vítima choran xuntos a morte dun militante que se suicidou para evitar o secuestro. 
Astiz é unha silueta borrosa que se vai tornando máis nítida a partir dos diversos testemuños de quen foron os seus amigos de infancia, os seus camaradas na ESMA, as súas vítimas ou quen tentaron levalo ante a Xustiza. Non é un monstro, anota, sorprendida, Tina Rosenberg, ao avanzar na comprensión dun 
fenómeno máis complexo que os lugares comúns cos que iniciara o seu itinerario. Amante da música clásica e da lectura, dos bos cadros e da escultura, fascinado polos prisioneiros, con quen quedaba falando interminablemente na ESMA, onde sentía verdadeiramente vivo, e incapaz de dar un paso por fóra do carreiro marcado polas ordes, as xerarquías, os prexuízos e as mentiras do útero institucional que o contén, Astiz vai xurdindo a medida que progresa o relato como un personaxe cada vez máis inquietante, non un marxinal na Armada, senón o seu prototipo mesmo, non un psicópata como o Tigre 
Acosta, senón o bo mariño que loitou polas súas conviccións, capaz das peores atrocidades sen sequera esa marxe de dúbida que Aldo Rico definiu dunha vez para sempre como a jactancia dos intelectuais. 

...