Escenas da vida posmoderna
3. Mozos
A infancia, case, desapareceu, acurralada por unha adolescencia tempranísima. A primeira mocidade prolóngase até despois do trinta anos. Un terzo da vida desenvólvese baixo o rótulo, tan convencional como outros rótulos, de mocidade. Todo o mundo sabe que eses límites, que se aceptan como indicacións precisas, cambiaron todo o tempo.
En 1900, esa muller inmigrante que xa tiña dous fillos non se pensaba moi nova aos dezasete e o seu marido, dez anos maior que ela, era un home maduro. Antes, os pobres só excepcionalmente eran novos e no seu mundo pasábase sen transición da infancia á cultura do traballo; quen non seguían ese itinerario entraban na cualificación de excepcionalidade perigosa: delincuentes xuvenís, cuxas fotos mostran pequenos vellos, como as fotos dos mozos raquíticos. Neste caso, a mocidade, máis que un valor, podía chegar a considerarse un sinal de perigo (deste hábito desprendeuse a criminología pero a policia cultívao até hoxe).
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.