A MATRONA DE EFESO II

O soldado, sen desanimarse, insistiu, tratando de facerlle probar a súa cea. A1 fin a serventa, tentada polo olorciño do viño, non puido resistir a invitación e alargou a man ao que lles ofrecía, e cando recobrou as forzas co alimento e a bebida, comezou á atacar a terquedade da súa ama: 

-De que che servirá todo isto? -dicíalle-. Que ganas con deixarche morrer de fame ou enterrada, entregando a túa alma antes que o destino pídaa? Os refugallos dos mortos non piden tolemias semellantes. Volve á vida. Deixa de lado o teu erro de muller e goza, mentres sexa posible, da luz do ceo. O mesmo cadáver que está alí ten que bastarche para que vexas o bela que é a vida. Por que non escoitas os consellos dun amigo que che convida a comer algo e non deixarche morrer? . 

Ao fin a viúva, esgotada polos días de xaxún, depuxo o seu obstinación e comeu e bebeu coa mesma 
ansiedade con que o fixo antes a serventa. 

Sábese que un apetito satisfeito produce outros. O soldado, entusiasmado co seu primeiro éxito, cargou 
contra a súa virtude con argumentos semellantes. 

-Non é mal parecido nin odioso este mozo- dicíase a matrona, que ademais era aburada pola serventa que lle repetía: 

-Resistirasche a un amor tan doce? Perderás os anos de mocidade? A que esperar máis tempo? 

A muller, despois de satisfacer as necesidades do seu estómago, non deixou de satisfacer este apetito... 
e o soldado tivo dous triunfos. Deitáronse xuntos non só esa noite senón tamén o día seguinte e o outro, pechando ben as portas da cripta de modo que se pasase por alí tanto un familiar como un descoñecido, cresen que a fiel muller morrera sobre o cadáver do seu esposo. O soldado, fascinado pola fermosura da muller e polo misterioso destes amores, compraba de todo o mellor que a súa bolsa lle permitía e á noitiña levábao ao sepulcro. 

Pero velaquí que os parentes dun dos ladróns, notando a falta de vixilancia nocturna, descolgaron o seu cadáver e sepultárono. O soldado, ao achar ao outro día una das cruces sen morto, medorento do suplicio que lle agardaría, contou o ocorrido á viúva: 

-Non, non lle dixo- non esperarei a condena. A miña propia espada, adiantándose á a sentenza do xuíz, 
castigará o meu descoido. Pídoche, a miña amada, que unha vez morto déixesme nesta tumba. Pon ao 
teu amante xunto ao teu marido. 

Pero a muller, tan compasiva como virtuosa, respondeulle: 

-Que os deuses me libren de chorar a morte dos dous homes que máis amei! Antes crucificar ao morto que deixar morrer ao vivo! 

Unha vez ditas estas palabras, fíxolle sacar o corpo do seu esposo do sepulcro e colgalo na cruz baleira. O soldado usou o enxeñoso recurso e ao día seguinte o pobo admirado preguntábase como un morto puidera subir até a cruz. 


PETRONIO 
Confía o teu barco aos ventos 
pero xamais o teu corazón a unha muller 
porque as ondas son máis firmes 
que a fidelidade da muller. 
Non hai ningunha muller boa 
ou se algunha vez foino 
Non comprendo como algo malo 
puido ser bo algunha vez.