SPITFIRE

SPITFIRE
Gilberto Solís

Agosto 20, 1941

Nalgún lugar sobre Inglaterra...

O zumbido alertouno da proximidade do seu inimigo! Desesperado virou a cabeza cara un e outro lado, buscándoo coa vista. Ah! aí! detrás, por arriba e achegándose con celeridade!.

A toda velocidade elevouse, trazando un arco cara á esquerda. O seu opoñente, aínda incapaz de saír do seu picado, pasouno e nivelouse uns 300 metros mais abaixo.

Agora era a súa quenda.

Virando grácilmente lanzouse nunha hábil catenaria sobre el, á vez que aumentaba a velocidade.

Pero o outro viuno, virou con presteza á dereita ciñéndose no xiro, nun intento bastante hábil por confrontalo.

Ao ver esta reacción desacelerou. O seu branco, agora malogrado, dirixiuse cara a el. Aumentou a velocidade unha vez máis. Se era un duelo o que o outro quería, íalle a mostrar que el non era dos que os escapaban.

Ambos os contendentes aproximáronse velozmente un contra o outro. Aquel que declinase o duelo estaba perdido! Con seguridade o seu adversario perseguiríao ata derrotalo.

Pero ningún cedeu, así a todo; acelerando, pasáronse un ao outro xiraando sobre os seus eixos apenas a tempo de evitar a colisión... ningún abriu fogo.

Ao saír da suave curva ascendente que se viron obrigados a efectuar, ambos os rivais saudáronse, o un cun sonoro ruxido, o outro cun acrobático xiro, e a continuación separáronse.

O piloto estaba contento, fora una magnífico duelo e o seu opoñente estivera á altura. A pesar de que o sorprendeu nun principio este repúxose on rapidez e reaccionando con pericia, o Spitfire MK-1 afastouse en dirección ao Leste, cara á súa base.

O seu rival, pola súa banda, tamén estaba satisfeito, mantivera o seu territorio e expulsara a aquel intruso de ruidosa voz; mesmo gozara o duelo. Despois de todo non é frecuente que dous SPITFIRES (cospe lumes) enfrontáranse en duelos amigables sobre os ceos de Inglaterra. Contento, o dragón
enfilou cara ao Norte, cara ao seu fogar.