Polos camiños de Cangas
a voz do vento xemía:
ai, qué soliña quedache,
María Soliña.
Nos areales de Cangas
muros de noite se erguían:
ai, qué soliña quedache,
María Soliña.
As ondas do mar de Cangas
acedos ecos traguían:
ai, qué soliña quedache,
María Soliña.
As gueivotas sobre Cangas
soños de medo tecían:
ai, qué soliña quedache,
María Soliña.
Baixo os tellados de Cangas
anda un terror de auga fría:
ai, qué soliña quedache,
María Soliña.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.