Díxenlle que si, que estaba namorada de Fernando e sentín unha pena moi fonda. Pena por el, por min, por todos nós, porque nese intre preciso intuín por primeira vez algo que o tempo confirmou: que o mundo está mal feito, que a vida é un xogo cruel no que todos somos perdedores. Paco ergueu a testa como se tragase un grolo, dixo: "Adeus, Laura", volveu as costas e foise. Eu fiquei no portalón ata velo desaparecer polo camiño. Sempre volvía a testa para dicirme adeus coa man antes de virar para a corredoira, pero aquel día non o fixo...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.