O HOME QUE NUNCA CHEGABA A MOZO
Fritz Leiber
Maot estase impacientando. Moitas veces, ao caer da tarde, encamíñase lentamente onde a terra negra atópase coa area arnarwa e alí queda, avizorando o deserto, ata que empezan a soprar os ventos.
Eu en cambio sinto de costas ao biombo de canas e contemplo o Nilo.
Non é unicamente porque está a chegar a mozo. Tamén empeza a hastiarse dos campos. Deixa ao meu coidado as tarefas de labranza e prodiga a súa atención ao rabaño. Cada día leva as cabras e as ovellas máis lonxe a pastorear.
Eu estiven vendo os síntomas durante moito tempo. No transcurso das últimas xeracións os campos cultivados volvéronse cada vez máis escasos e regados con menos dilixencia. Diríase que chove máis a miúdo. As casas tornáronse máis simples, meras tendas cercadas por muros. E cada ano hai
algunha familia que recolle os seus rabaños e emprende a lenta marcha cara ao oeste.
Por que aferrarme tan tenazmente a estas pobres reliquias de civilización, eu que vin aos homes do rei Keops desarmar pedra por pedra a Gran Pirámide e transportala de novo ás montañas?
Pregunteime a miúdo por que eu nunca chego a mozo. Ese feito é aínda para min un misterio tan grande como o dos labregos de tez morena que axeonllan con medorenta veneración cando paso ao seu lado.
Envexo aos que chegan a mozos. Soño con desprenderme desta casca de sensatez e responsabilidade, con zambullirme nun período de amores borrascosos e paixóns intensas, os anos felices que preceden ao fin.
Pero sigo sendo un home barbado duns trinta anos, e visto hoxe a pel de cabra como outrora vestín o xubón ou a toga, sempre a piques de dar o gran salto, pero sen chegar xamais a dalo.
Teño a impresión de que sempre fun así. Nin sequera podo lembrar o meu propio desenterro, e iso é algo que todo o mundo lembra.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.