As xentes estaban asustadas. Soamente saían das súas casas para face-los traballos máis indispensables. Todos eran a arrepiarse cando chegaban os ecos dos disparos. Uns ecos que baixaban da serra, encaixados por regatos e valgadas, coma ferintes coitelos.
Os rapaces tamén andaban entristecidos e non saían como tiñan por costume a xogar ós camiños, á eira, entre os hórreos e as medas... Acubillábanse á beira dos maiores e escoitaban calados, apouvigados, as escasas palabras que pronunciaban sobre o que estaba acontecendo, do que soamente se falaba na intimidade do fogar, alí onde ninguén de fóra puidese oír nada. Había temores e receos de todo e de todos, especialmente de Lázaro e dalgún veciño máis, que subían e baixaban polo lugar como escoitando ou espiando. Ou polo menos iso semellaba.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.