que fuches tobeira dos Andrades:
a túa pedra ergueita nada vela,
somentes lonxanías e saudades!
Ouh, torreón macizo e octogonal,
sombra que nos engada e nos acena:
¡non resucita o tempo medioeval
nen correrá pra atrás o Madalena!
Non aparecerá Alonso de Lanzós
ó frente dos seus rexos Irmandiños,
derrubando os teus fortes murallós,
deixando sen atrancos os camiños.
Ai estás, velliño e restaurado,
gardando pra ninguén á Terra Cha.
¡Estás ai, ancorado no pasado,
agardando, sen fe, polo maná...!
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.