Centenario de A metamorfose (XXXI)

Mentres, abriuse tamén a porta do comedor, onde durmía a irmá desde a chegada dos hóspedes. Grete estaba completamente vestida, coma se non houbese durmido en toda a noite, cousa que parecía confirmar a palidez do seu rostro.

-Morto? -preguntou a señora Samsa, mirando interrogativamente á asistenta, no entanto poder comprobalo por si mesma, e mesmo velo sen necesidade de comprobación algunha.

-Así é -contestou a asistenta, empuxando un bo treito co escobón o cadáver de Gregorio, como para comprobar a veracidade das súas palabras.

A señora Samsa fixo un movemento como para detela, pero non a detivo.

-Bo -dixo o señor Samsa-, demos grazas a deus.

Santiguouse, e as tres mulleres imitáronlle. Grete non apartaba a vista do cadáver:

-Que delgado está -dixo-. Había tempo que non probaba bocado. Sempre deixaba a comida intacta.

O corpo de Gregorio aparecía, efectivamente, completamente plano e seco. Disto só se daban conta agora, porque xa non o sostiñan as súas patiñas. Ninguén apartaba a vista del.

-Grete, ven un momento connosco -dixo a Señora Samsa, sorrindo melancólicamente.

E Grete, sen deixar de mirar cara ao cadáver, seguiu aos seus pais ao dormitorio. A asistenta pechou a porta e abriu a xanela de pao a pao. Era aínda moi cedo, pero o aire non era de todo frío. Estaban a finais de marzo. O tres hóspedes saíron da súa habitación e buscaron coa vista o seu almorzo.
Esquecéranos.

-E o almorzo? -preguntoulle á asistenta, de mal humor, o que parecía levar a voz cantante.

Pero a asistenta, póndose o índice ante os beizos, convidoulles silenciosamente, con grandes espaventos, a entrar na habitación de Gregorio.