Centenario de A metamorfose (XXXIII)

Con desconfianza inxustificada, o señor Samsa e as dúas mulleres saíron ao andar e, asomados sobre a varanda, miraron como aquel tres señores, lentamente pero sen pausas, descendían a longa escaleira, desaparecendo ao chegar á volta que daba esta en cada piso, e reaparecendo uns segundos despois.

A medida que ían baixando, diminuía o interese que cara a eles sentía a familia Samsa, e ao cruzarse con eles o repartidor da carnicería, que sostiña o seu cesto sobre a cabeza, o señor Samsa e as mulleres abandonaron a varanda e, aliviados, entraron de novo na casa.

Decidiron dedicar aquel día ao descanso e a pasear: non só tiñan ben merecida unha tregua no seu traballo, senón que lles era indispensable. sentaron, pois, á mesa e escribiron senllas cartas desculpándose: o señor Samsa, ao seu superior; a señora Samsa, ao dono da tenda, e Grete, ao seu xefe.

Mentres escribían, entrou a asistenta a dicir que se ía, pois xa terminara o seu traballo da mañá. O tres seguiron escribindo sen prestarlle atención e limitáronse a facer un signo afirmativo coa cabeza. Pero ao ver que non se marchaba alzaron os ollos con irritación.

-Que pasa? -preguntou o señor Samsa.

A asistenta permanecía riseira no limiar, coma se tivese que comunicar unha feliz noticia, pero indicando coa súa actitude que só o faría despois de ser convenientemente interrogada. A tesa pluma do seu chapeu, que molestaba ao señor Samsa desde que aquela muller entrara ao seu servizo, se bamboleaba en todas direccións.

-Bo, que desexa? -preguntou a señora Samsa, que era a persoa a quen máis respectaba a asistenta.

-Pois -contestou esta, e a risa non a deixaba seguir-, pois que non teñen que preocuparse de como quitar do medio iso de aí á beira. Xa será todo arranxado.