Centenario de A metamorfose (XXXII)

Entraron, pois, e alí estiveron, no cuarto alagado de claridade, en torno ao cadáver de Gregorio, con expresión desdeñosa e as mans afundidas nos petos dos seus raídos chaqués.

Entón abriuse a porta do dormitorio e apareceu o señor Samsa, vestido ca seu librea, levando do brazo á súa muller e do outro á súa filla. O tres tiñan aspecto de chorar un pouco, e Grete ocultaba de cando en vez o rostro contra o brazo do pai.

-Saian inmediatamente da miña casa -dixo o señor Samsa, sinalando a porta, pero sen soltar ás mulleres.

-Que pretende vostede dicir con isto? -preguntoulle o que levaba a voz cantante, algo desconcertado e sorrindo con timidez.

Os outros dous tiñan as mans cruzadas ás costas, e fregábanllas coma se esperasen gozosos unha disputa cuxo resultado seríalles favorable.

-Pretendo dicir exactamente o que dixen -contestou o señor Samsa, avanzando coas dúas mulleres nunha soa liña cara ao hóspede.

Este permaneceu un momento calado e tranquilo, coa mirada fixa no chan, coma se estivese a ordenar os seus pensamentos.

-Neste caso, ímonos -dixo, por fin, mirando ao señor Samsa coma se unha forza repentina impulsáselle a pedirlle autorización mesmo para isto.

O señor Samsa limitouse a abrir moito os ollos e mover varias veces, breve e afirmativamente, a cabeza.

Acto seguido, o hóspede encamiñouse con grandes pasos ao recibidor. Os seus dous compañeiros deixaran de fregarse as mans, e saíron pisándolle os talóns, coma se temesen que o señor Samsa chegase antes ao recibidor e interpuxésese entre eles e o seu guía.

Unha vez no recibidor, o tres colleron os seus chapeus do perchero, sacaron os seus bastóns do paragüeiro, inclináronse en silencio e abandonaron a casa.