14 de abril de 2015

XENTE EN SITIOS

XENTE EN SITIOS

Quedara diante da FNAC e como chego 5 minutos antes decido entrar a botar unha ollada. Vexo xente en cada esquina, a escaleira mecánica repleta, os videoxogos repletos, a libraría a lume de biqueira, colas para pagar, colas para preguntar aos sabios de chaleco verde.

Busco algo de Gainman para Nela, o pouco que queda non me gusta. Subo a escaleira, saio. Xa está alí a miña cita de hoxe, o meu compromiso nº X, o meu primo que vén de Lanzarote, coa seu perilla convertida en barba, coa súa bufanda de tons volcánicos e a súa viseira de pano cor cinza. Son 42 anos xuntos, a charla iníciase por calquera punta da nosa biografía actual. Mentres falo ou escoito miro á xente. Sempre me gustou mirar ás mulleres de calquera idade no inverno, á espera dun xesto especial, dun abrigo distinto.

Mendigamos cafetarías polo centro. Aquí non hai sitio, alí un recuncho na barra, ao fondo, mellor non. Este é de velliñas, aquel de ricos de 40, en Siboney que che gusta non hai sitio. Abandonamos a zona cero mentres nos seguimos pondo ao día.

Ao final entramos nunha cafetaría "de moda" algo demasiado posh para o meu gusto. É tan moderna (e tan mal iluminada) que non me podo librar dun foco dirixido xusto aos meus ollos que me cegará durante a próxima hora e media. A contraluz, desta guisa, case non vexo a cara de Santi.

Ponnos gominolas co café vienés (que foi das pastas, dos barquillos?). Falamos de todo, de xardíns e bibliotecas, de funcionarios, de Podemos, do traballo, pouco da familia, menos do esperado. Ao saír acompáñolle a casa. Xa hai menos xente e máis frío.

Camiño a casa penso noutra xente que quero, outros Santiagos, outros sitios. Váiseme a man ao móbil como tantas veces. Cruzo diante do fast food chinés onde volvo pecar en modo sushi ante a miña vella amiga O Ren Ishii, aquela que debín degolar aquel ominoso día do plástico. Vinte ou trinta gominolas flotando nun mal café están a pedir compartir estancia cunhas bólas de arroz e uns pedazos de salmón con wasabi.

Chego a casa e comparto o tesouro cas miñas esquimais fillas na pequena cociña do iglú onde Nela quenta unhas lentellas e lémbrame que mañá ás once quedamos.

DGM

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.