Centenario de A metamorfose (VI)

-Xa vou -gritou Gregorio fóra de si, esquecéndose na súa excitación de todo o demais-. Vou inmediatamente. Unha lixeira indisposición retíñame na cama. Estou aínda deitado. Pero xa sinto ben. Agora mesmo levanto. Un momento! Aínda non me atopo tan ben como cría. Pero xa estou mellor. Non entendo como me puido ocorrer! Onte atopábame perfectamente. Si, os meus pais sábeno. Mellor dito, xa onte percibín os primeiros síntomas. Como non mo notaron? Por que non o diría eu no almacén? Pero sempre se cre un que porá ben sen necesidade de quedar na casa. Por favor, teña consideración dos meus pais! Non hai motivo para os reproches que me acaba de facer; nunca me dixeron nada semellante. Sen dúbida, non viu vostede os últimos pedidos que transmitín. Ademais, sairei no tren das oito. Con estas dúas horas de descanso recuperei as forzas. Non se entreteña vostede máis. Deseguido vou ao almacén. Explique alí isto, suplícollo, e presente os meus respectos ao director.

Mentres dicía atropelladamente todo isto, Gregorio, grazas á habilidade adquirida na cama, achegouse sen dificultade ao baúl e tentou endereitarse apoiándose nel. Quería abrir a porta, presentarse ante o xerente, falar con el. Sentía curiosidade por saber o que dirían cando lle visen os que tan insistentemente lle chamaban. Se se asustaban, non era culpa del e non tiña nada que temer. Se, pola contra, quedaban tranquilos, tampouco el tiña por que excitarse, e podía, se se daba présa, estar ás oito na estación. Varias veces escorregou contra as lisas paredes do baúl; pero, ao fin logrou
incorporarse. A dor no abdome, aínda que moi intenso, non lle preocupaba. Deixouse caer contra o respaldo dunha cadeira próxima, agarrouse fortemente aos bordes coas súas patas. Logrou tranquilizarse, e calou para escoitar o que dicía o xerente.

-Entenderon unha soa palabra? -preguntou este a os pais-. Non será que faise o tolo?

-Polo amor de Deus! -exclamou a nai chorando-. Talvez atópese moi mal e nós estámoslle mortificando. -E seguidamente chamou-: Grete! Grete!

-Que queres nai? -contestou a irmá desde o outro lado da habitación de Gregorio, a través da cal falaban.

-Tes que ir deseguido a buscar ao médico Gregorio está enfermo. Ve correndo. Ouviches como falaba?

-É unha voz de animal -dixo o xerente, que falaba en voz moi baixa, en comparación cos berros da nai.

-Ana! Ana! -chamou o pai, volvéndose cara á cociña a través do recibidor e dando palmadas-. Vaia inmediatamente a buscar un cerraxeiro.

Ouviuse polo recibidor o rumor das saias das dúas mozas que saían correndo (como se vestiu a irmá?), e o ruído brusco da porta do piso abrirse. Pero non se escoitou ningunha portada. Deberan de deixar a porta aberta, como adoita suceder nas casas onde ocorreu unha desgraza.

Gregorio, con todo, estaba moito máis tranquilo. As súas palabras resultaban inintelixibles, aínda que a el parecíanlle moi claras, máis claras que antes, sen dúbida porque xa se lle ía afacendo o oído; pero o importante era que xa se decataran os demais de que algo anormal lle sucedía e dispúñanse a acudir na súa axuda. Sentiu aliviado pola prontitude e enerxía con que tomaran as primeiras medidas. Sentiu novamente incluído entre os seres humanos, e esperaba tanto do médico como do cerraxeiro accións insólitas e marabillosas.

A fin de poder intervir o máis claramente posible nas conversas decisivas que se aveciñaban, carraspeou lixeiramente; fíxoo moi levemente, por temor a que tamén este ruído soase a algo que non fose unha tose humana, pois xa non tiña seguridade de poder aprecialo. Mentres tanto, na habitación contigua reinaba un profundo silencio. Talvez os pais, sentados á mesa co xerente, estivesen a falar en voz baixa. Talvez permanecesen pegados á porta, escoitando.

Gregorio deslizouse lentamente coa cadeira cara á porta; ao chegar alí, soltou a cadeira deixouse caer contra a porta e sostívose en pé, pegado a ela pola viscosidade das súas patas. Descansou así un momento do esforzo realizado. Logo tentou facer virar a chave coa boca. Por desgraza, non parecía ter dentes propiamente devanditos. Con que ía entón a coller a chave? Pero, en cambio, as súas mandíbulas eran moi fortes e, grazas a elas, puido pór a chave en movemento, sen reparar no dano que seguramente se facía, pois un líquido escuro saíulle pola boca, escorregando pola chave e goteando até o chan.