Damon Knight
Lembrou a choiva, e o pálido resplandor das luces dos automóbiles. Non vía nada máis, pero sabía que Emily xacía preto del, inmóbil, cuberta por un abrigo alleo. Era doloroso nacer deste xeito; un branco coitelo atravesábao con cada inhalación. Todo se disipou. Cando volveu espertar, ambos estaban no coche, afastándose en violentos chimpos do estrépito dunha colisión. O outro automóbil retrocedía; as súas luces dianteiras, finalmente, palidecieron afastándose pola saia do outeiro até desaparecer. Suave, ilenciosamente, a estrada deslizábase cara atrás.
Sullivan, mentres conducía, contemplou as estrelas que titilaban na noite.
Estaba fatigado e sereno, non desexaba nada en particular, todo o aceptaba con tranquilo asombro.
Que estraño e marabilloso foi entrar por primeira vez na súa casa: cinco habitacións fermosamente decoradas, todo para Emily e para el. Os libros, coas súas cubertas de coiro e tea. Os cadros, as caixas de cigarros, as cómodas e armarios colmados de roupa escura e custosa, cortada á súa medida. A vida, pensou Laurence Wallace Sullivan, valía a pena.
Esa mañá, diante do fogar, a súa man escolleu un cálido volume de coiro dos anaqueles, e abriuno nunha páxina ao azar.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.