O libro relata as vicisitudes polas que tivo que pasar o bo de John para reclamalo, pois os xuices da proba, que eran a maioría astónomos, estaban á vez loitando por el a través dun método ben distinto, a distancia luar.
Medindo as distacias de certas estrelas á Lúa e comparándoas coas que tiñan desde Greenwich nese momento, podíase establecer a lonxitude que distaba ata aló.
Se ben eficaz, era un método engorroso que necesitaba de longos cálculos previos e dunha atmósfera clara, amais de anos previos obsevando e catalogando as posicións das estrelas e da Lúa para elaborar o almanaque.
Esperando esperando, o carpinteiro John chegou a facer cinco reloxos marinos, o primeiro en 1735, e o quinto en 1770. Nunca lle concederon o premio pero en 1773, tres anos antes da súa morte, o rei George III de Inglaterra entrégalle 8750 libras coma unha deferencia polos seus esforzos.
En 1815 o censo de reloxos marinos era de 5000 e seguiu en ascenso ata o día de hoxe.
F.D.M.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.