das augas, e dos eidos, e dos ares,
as vivas páreas cósmicas da raza,
en mantelo de brétemas envoltas,
que noso fin ao noso orixe ligan.
Deita nas áurias leiras do hourizonte
labradas de solpores e abrentes,
en adoas de luz a debullarse,
as sementes feridas de túa door.
Harpa de nobres cordas esquecidas,
ceiba teu son no curazón retido,
e fai acordes en total latexo
almas, paxaros, ríos e paisaxes.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.