20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XCII).

Tiña eu á vista os excelentes mapas do estreito de Torres levantados e trazados polo enxeñeiro hidrógrafo Vincendon Dumoulin e polo tenente de navío Coupvent-Desbois -almirante na actualidade-, integrantes do estado maior de Dumont d'Urville durante a última viaxe de circunnavegación realizado por este. Estes mapas son, xunto cos do capitán King, os mellores para guiarse polo intrincado labirinto do estreito, e eu consultábaos cunha escrupulosa atención.
O mar axitábase furiosamente en torno ao Nautilus. A corrente das ondas, que ía do Sueste ao Noroeste cunha velocidade de dúas millas e media, rompía nos arrecifes que asomaban as súas cristas por todas as partes.
-Mal está a mar -dixo Ned Land.
-Detestable, en efecto respondinlle-, e máis aínda para un barco como o Nautilus.
-Moi seguro ten que estar do seu camiño este condenado capitán -dixo o canadense- para meterse por aquí, entre estas barreiras de arrecifes que só con rozalo poden romper o seu casco en mil pedazos.
Grande era o perigo, en efecto. Pero o Nautilus parecía deslizarse como por encanto no medio dos terribles escollos. Non seguía exactamente o rumbo do Astrolabe e da Zelée, que tan funesto foi para Dumont d'Urville, senón que, orientándose máis ao Norte, pasou ante a illa Murray, para logo dirixirse ao Suroeste, cara ao paso de Cumberland. Por un momento temín que fóra a chocar con ela, pero puxo rumbo ao Noroeste para dirixirse, a través dunha gran cantidade de illas e illotes pouco
coñecidos, cara á illa Tound e a canle Mala.
Xa estaba eu preguntándome se o capitán Nemo, imprudente até a tolemia, ía meter o seu barco por aquel paso no que encallaran as dúas corvetas de Dumont d'Urville, cando, modificando por segunda vez o seu rumbo cara ao Oeste, dirixiuse cara á illa Gueboroar.
Eran as tres da tarde e a marea alcanzaba xa case a pleamar. O Nautilus achegouse a aquela illa, aínda intacta na miña memoria coa súa fileira de pandáns. Navegabamos a unhas dúas millas da illa, cando, de súpeto, un choque derruboume. O Nautilus acabara de tocar nun escollo, e quedou inmobilizado tras bascular lixeiramente a babor. Cando me reincorporei, vin na plataforma ao capitán Nemo e ao seu segundo examinando a situación do barco e falando no seu incomprensible idioma.
A dúas millas, por estribor, divisábase a illa Gueboroar, coa costa que se redondeaba desde o Norte ao Oeste como un inmenso brazo. Cara ao Sur e o Leste o refluxo comezaba a deixar ao descuberto as crestas dalgúns arrecifes de coral. Tocaramos de cheo e nun deses mares que teñen mareas pobres, o que dificultaba a posta á boia do Nautilus. Con todo, este non parecía sufrir ningunha avaría grazas á extraordinaria solidez do seu casco. Pero se non podía abrirse nin irse a pique, si corría o risco, en cambio, de permanecer para sempre aprisionado neses escollos. Así, talvez acabara alí a súa carreira o aparello submarino do capitán Nemo.
En tales termos expúñame eu a situación, cando o capitán, frío e tranquilo, tan dono de si como sempre, sen manifestar a máis mínima emoción ou contrariedade, achegouse a min.
-Un accidente? -pregunteille.
-Non; un incidente -respondeume.