20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XCI).

O 2 de xaneiro percorreramos once mil trescentas corenta millas desde o noso punto de partida nos mares do Xapón. Ante o espolón do Nautilus estendíanse as perigosas paraxes do mar de Coral, ao longo da costa nordeste de Australia. O noso barco bordeaba a unha distancia dalgunhas millas o temible banco, no que estiveron a piques de naufragar os navíos de Cook, o 10 de xuño de 1770. O barco en que navegaba Cook chocou cunha rocha, e se non foi a pique debeuse á circunstancia de que o anaco de coral arrincado incrustouse no casco entreabierto.
Eu desexaba vivamente visitar ese arrecife de trescentas sesenta leguas de lonxitude contra o que o mar rompía a súa ondada cunha formidable intensidade só comparable á das descargas do trono. Pero naquel momento, os planos inclinados do Nautilus levábannos a unha gran profundidade e non puiden ver nada desas altas murallas coralíxenas. Houben de contentar coa observación dos diferentes especímenes de peixes capturados polas nosas redes. Observei, entre outros, a uns cascallos, grandes como atúns, cos flancos azulados e asucados por unhas bandas transversais que desaparecían coa vida do animal. Estes peixes acompañábannos en grande cantidade e forneceron á nosa mesa un delicado manxar. Collemos tamén un bo número de esparos de medio decímetro de lonxitude, que teñen un sabor moi parecido ao da dourada, e peixes voadores, verdadeiras anduriñas mariñas que, nas noites escuras, raian alternativamente a auga e o aire cos seus resplandores fosforescentes. Entre os moluscos e os zoófitos achei nas redes da barredeira diversas especies de alcionarias, de ourizos de mar, de martelos, espolóns, ceritios, hiálidos. A flora estaba representada por belas algas flotantes, laminarias e macrocísteas, impregnadas do mucílago que exudaban os seus poros e entre as que recollín unha admirable Nemastoma xeliniaroíde, que achou o seu lugar entre as curiosidades naturais do museo.
Dous días despois de atravesar o mar de Coral, o 4 de xaneiro, avistamos as costas da Papuasia. Nesa ocasión, o capitán Nemo notificoume a súa intención de dirixirse ao océano indico polo estreito de Torres, sen darme máis precisións. Ned observou, compracido, que esa ruta nos achegaba aos mares europeos. O estreito de Torres debe a súa reputación de perigoso tanto aos escollos de que está erizado como aos salvaxes habitantes das súas costas. O estreito separa a Nova Holanda da gran illa da Papuasia, coñecida tamén co nome de Nova Guinea.
A Papuasia ten catrocentas leguas de lonxitude por cento trinta de anchura, e unha superficie de corenta mil leguas xeográficas. Está situada, en latitude, entre 00 19' e 100 2' Sur, e, en lonxitude, entre 1280 23' e 1460 15'. Ao mediodía, mentres o segundo tomaba a altura do sol, vin as cimas dos montes Arfalxs, que se alzan en grandes planos para terminar en pitóns agudos.
Esta terra, descuberta en 1511 polo portugués Francisco Serrano, foi sucesivamente visitada por don José de Meneses, en 1526; polo xeneral español Alvar de Saavedra, en 1528; por Juigo Ortez, en 1545; polo holandés Shouten, en 1616; por Nicolás Sruick, en 1753; por Tasman, Dampier, Fumel, Carteret, Edwards, Bougainville, Cook, Forrest, Mac Cluer e D'Entrecasteaux, en 1792; por Duperrey, en 1823; e por Dumont d'Urville, en 1827. «É o foco dos negros que ocupan toda a Malaisia», dixo Rienzi. Non podía eu sospeitar que os azares desta navegación ían porme en presenza dos temibles Andamenos.
O Nautilus presentouse na entrada do estreito máis perigoso do mundo, travesía que evitan até os máis audaces navegantes. É o estreito que afrontou Luís Paz de Torres ao seu regreso dos mares do Sur, na Melanesia, e no que as corvetas encalladas de Dumont d'Urville estiveron a piques de perderse por completo en 1840. O Nautilus, superior a todos os perigos do mar, dispúñase, con todo, a desafiar aos arrecifes de coral.
O estreito de Torres ten unhas trinta e catro leguas de anchura, pero áchase obstruido por unha innumerable cantidade de illas, illotes, rochas e rompentes que fan case impracticable a súa navegación. Por iso, o capitán Nemo tomou todas as precaucións posibles para atravesalo. Flotando a flor de auga, o Nautilus avanzaba a unha marcha moderada. A súa hélice batía lentamente as augas, como a cola dun cetáceo.
Xunto cos meus dous compañeiros aproveitamos a ocasión para instalarnos na plataforma. Ante nós elevábase a cabina do temoneiro, quen, se non me engano, debía ser neses momentos o propio capitán Nemo.