29 de setembro de 2012

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XCIV).


-Nisto ten razón o amigo Ned -dixo Conseil-, e eu son da súa opinión. Non podería obter o señor do seu amigo, o capitán Nemo, que se nos trasladase a terra, aínda que non fose máis que para non perder o costume de pisar as partes sólidas do noso planeta?
-Podo pedirllo, pero creo que será inútil.
-Ténteo o señor -dixo Conseil-, e así saberemos a que aternos sobre a amabilidade do capitán Nemo.
Con gran sorpresa pola miña banda, o capitán Nemo concedeume a súa autorización con toda facilidade, sen tan sequera esixirme a promesa do noso retorno a bordo. Certo é que unha fuxida a través das terras da Nova Guinea era demasiado perigosa e non sería eu quen aconsellase a Ned Land tentala. Máis valía ser prisioneiro a bordo do Nautilus que caer entre as mans dos naturais da Papuasia.
Púxose á nosa disposición o bote para o día seguinte. Eu daba por descontado que non nos acompañarían nin o capitán Nemo nin ningún dos seus homes e que Ned Land habería de dirixir el só a embarcación. Pero a terra non se achaba máis que a dúas millas de distancia, e para o canadense sería un xogo conducir o lixeiro bote entre esas liñas de arrecifes tan perigosas para os grandes navíos.
Ao día seguinte, 5 de xaneiro, extraeuse do seu alvéolo a canoa e botouse ao mar desde o alto da plataforma. Dous homes bastaron para realizar a operación. Os remos estaban xa a bordo e embarcámonos ao oito da mañá, coas nosas machadas e fusís. O mar estaba bastante bonancible. Sopraba unha lixeira brisa de terra. Conseil e eu remabamos vigorosamente, en tanto que Ned Land manexaba o temón nos estreitos pasos que deixaban os rompentes. A canoa obedecía ben ao temón e navegaba con rapidez.
Ned Land non podía conter a súa alegría. Era un prisioneiro escapado do seu cárcere, e non parecía pensar que debía volver a ela.
-Carne! -exclamaba-. Imos comer carne, e que carne! Caza auténtica! Non digo eu que o peixe non sexa unha boa cousa, pero sen abusar, e un bo anaco de carne fresca á grella sería unha agradable variación.
-O moi glotón, está a facerme a boca auga! -dixo Conseil.
-Queda por ver -dixen- se hai caza neses bosques. E poida que as pezas sexan de tal tamaño que cacen ao cazador.
-Oh!, señor Aronnax -respondeu o canadense, con dentes que parecían estar tan afiados como o fío dunha machada-, asegúrolle que estou disposto a comer tigre, lombo de tigre, se non hai outro cuadrúpedo nesta illa.
-O amigo Ned é inquietante -dixo Conseil.
-O que sexa -proseguiu Ned Land-. Calquera animal de catro patas sen plumas ou de dúas patas con plumas recibirá o saúdo do meu fusil.
-Velaquí que o señor Land volve excitarse.
-Non tema, señor Aronnax -respondeu o canadense-, e reme con forza. Non pido máis de media hora para ofrecerlle un prato ao meu xeito.
Ao oito e media, a canoa do Nautilus arribou a unha praia de area, tras haber franqueado con fortuna o anel de coral que rodeaba á illa de Gueboroar.



Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.