20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXXV).

Así, durante a travesía o mar prodigábanos incesantemente os seus máis marabillosos espectáculos, variándoos ao infinito e cambiando a súa decoración e a súa escenificación para o pracer dos nosos ollos. Chamados estabamos non só a contemplar no medio do elemento líquido as obras do Creador, senón tamén a penetrar os máis temibles misterios do océano. Durante a xornada do 11 de decembro, achábame eu lendo no gran salón, mentres Ned Land e Conseil observaban as augas luminosas a través do cristal. O Nautilus estaba inmóbil. Cheos os seus depósitos, mantíñase a unha profundidade de mil metros, rexión pouco habitada, na que tan só as grandes peces facían raras aparicións. Estaba eu lendo un libro delicioso de Jean Macei, Os servidores do estómago, e saboreando as súas enxeñosas leccións, cando Conseil interrompeu a miña lectura:
-Quere vir un instante o señor?
-Que pasa, Conseil?
-Mire o señor.
Levanteime e achegueime ao cristal. Iluminada pola luz eléctrica, unha enorme masa negruzca, inmóbil, mantíñase suspendida no medio das augas. Observeina atentamente, tratando de recoñecer a natureza do xigantesco cetáceo. Pero outra idea asaltoume súbitamente.
-Un navío! -exclamei.
-Si -respondeu o canadense- un barco que se foi a pique.
Non se equivocaba Ned Land. Estabamos ante un barco cuxos obenques cortados pendían aínda das súas cadeas. O seu casco parecía estar en bo estado, e o seu naufraxio debía datar dunhas poucas horas. Tres anacos de mastros, cortados a dous pés por encima da ponte, indicaban que o barco debera sacrificar o seu arboladura. Pero vencido de costado, fixera auga e aínda daba a banda por babor. Se triste era o espectáculo dese casco perdido baixa a auga, máis o era aínda o da súa ponte, no que xacían algúns cadáveres, amarrados con cordas. Contei catro -catro homes, un dos cales se mantiña en pé, ao temón- e logo unha muller, medio asomada á toldilla cun neno nos seus brazos.
Era unha muller nova, e á luz do foco do Nautilus puiden ver os seus trazos aínda non descompostos pola auga. Nun supremo esforzo elevara por encima da súa cabeza ao seu fillo, pobre ser cuxos brazos trataban de aferrarse ao pescozo da nai. Espantosa era a actitude do catro mariñeiros, retorcidos nos seus movementos convulsivos que denunciaban un último esforzo por arrincarse ás cordas que lles ligaban ao barco. Só, máis sereno, co aspecto grave, os seus grises cabelos pegados á fronte, e a man crispada sobre a roda do temón, o temoneiro parecía conducir aínda o seu barco naufragado a través das profundidades do océano.
Que escena! Estabamos en silencio, co corazón palpitante, ante aquel naufraxio sorprendido ínfraganti e, por así dicir, fotografado no seu último minuto. E vía xa avanzar a enormes quenllas que cos ollos acesos acudían atraídos polo cebo da carne humana. O Nautilus deu unha volta en torno ao navío mergullado, e ao pasar ante a popa do mesmo puiden ler o seu nome: Florída, Sunderland.