27 de xullo de 2012

Inicio de REFUXIADO, de Arthur C. Clarke

Tal como indicaramos o pasado martes publicamos o inicio dun relato de Arhur C. Clarke

REFUXIADO

A presente historia foi escrita en 1954, e non pretendo que non haxa ningún parecido con algún personaxe vivo. Desde que coñecín ao prototipo do «Príncipe Henry», en tres ocasiones e máis concretamente na última, aquí en Colombo, fai só uns poucos meses, cando tivemos unha conversa curiosamente vinculada a esta historia.
O noso primeiro encontro foi nunha exposición alá por 1958, chamada, con gran optimismo, «Gran Bretaña nos albores da Era Espacial». A súa alteza real riu e comentou con ironía: «Nunca o logramos, verdade?»
En realidade, non era do todo certo, dado que, na actualidade, hai moitos satélites do Reino Unido en órbita e pronto haberá (por cortesía do U.S. Space  Shuttle) algúns británicos no espazo. Pero non era iso exactamente no que eu estaba a pensar.
Ben, Isaac Newton «inventou» a gravidade. Talvez algún día nós os británicos teñamos a fortuna de lograr «desinventarla».


- Cando veña a bordo - dixo o capitán Saunders mentres esperaba que a rampla de desembarque quedase en posición -, como deberei chamarlle?
Houbo un prolongado silencio mentres o oficial de navegación e o axudante do piloto púñanse dacordo respecto ao problema do protocolo. Logo, Mitchell pechou o control principal e todos os mecanismos e circuítos da nave quedaron de inmediato en suspenso ao cortarlles o fluído eléctrico.
- A maneira en que un debe dirixirse a el - e pronunciouno co maior coidado -, é «A súa Alteza Real».
- Bah! - ruxiu o capitán -. Que me parta un raio se algunha vez chego a usar unha expresión tan ridícula!
- Nestes tempos de rápidos cambios e exaltación democrática - argüiu Chambers -, creo que «señor» é máis que suficiente. E non hai necesidade de preocupación se un esquéceo. Fai xa moito tempo que ninguén foi enviado á Torre por algo de tan pouca equitación. Ademais, este Enrique non é un personaxe tan severo como o foi aqueloutro das moitas esposas.
- Segundo din - agregou Mitchell - parece ser que é un mozo moi agradable, e tamén instruído. En certas ocasións, efectuou preguntas técnicas que puxeron en aprietos a máis dun.
O capitán Saunders ignorou ese comentario e concluíu que, se o príncipe Enrique quería saber como funcionaba un Xerador Compensador de Campo, Mitchell explicaríallo sen ningunha dificultade. Levantouse coidando moi ben os seus movementos, pois estivera traballando en condicións de escasa gravidade durante o voo, e agora, na Terra, supúñalle un gran esforzo manter o equilibrio, e dirixiuse ao corredor que conducía á comporta inferior. Cun sufocado chasquido metálico, a porta abriuse suavemente cara a un lado.
Iniciando un sorriso, dirixiuse ás cámaras de televisión e ao herdeiro da coroa británica.
O home que algún día sería Enrique IX de Inglaterra non pasaba aínda do vinte anos. Era dunha estatura lixeiramente inferior á de tipo medio; tiña as faccións delicadas e ben proporcionadas, en total consonancia co imposto polos canons xenealóxicos. O capitán Saunders, que proviña de Dallas, e por tanto achábase pouco disposto a deixarse impresionar por ningún príncipe, atopouse de súpeto impresionado pola tristura dos seus ollos. Eran ollos que xa viran demasiadas recepcións e desfiles, que estiveron forzados a ser testemuñas de innumerables cousas carentes de sentido, que nunca tiveron a oportunidade de pasear por lugares que non fosen planificados previamente. Mirando aquel orgulloso e fatigado rostro, o capitán Saunders albiscou por primeira vez a extrema soidade da realeza. Todo o seu desagrado respecto desta institución pareceulle de escasa importancia á vista do seu maior defecto: o que realmente consideraba mal na monarquía era a deslealdade de inflixir tal carga sobre certas persoas.
Os corredores do Centaurus eran demasiado estreitos como para permitir unha visión xeral; pero pronto quedou claro que a novidade do novo ambiente non lle incomodaba demasiado.
E unha vez que todos se afixeron a aqueles angostos recintos, Saunders esqueceu os seus reservas referentes ao trato co príncipe. Pronto tivo con el a mesma relación que con calquera outro visitante. Unha das primeiras leccións que a realeza debe aprender é como lograr que a xente non se atope incómoda na súa presenza.
...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.