Durante os días e as semanas seguintes, vin ao capitán Nemo moi poucas veces. O seu segundo botaba regularmente o punto, que se consignaba na carta, de tal sorte que eu podía seguir exactamente a ruta do Nautílus.
Conseil e Land pasaban moito tempo comigo. Conseil relatara ao seu amigo as marabillas do noso paseo, e o canadense lamentaba non acompañarnos. Pero eu esperaba que se presentaría novamente unha ocasion para visitar os bosques oceánicos.
Durante algunhas horas e case todos os días descubríanse os observatorios do salón e as nosas miradas non se cansaban de penetrar nos misterios do mundo submarino.
O rumbo xeral do Nautílus era Sueste e mantíñase entre cen e cento cincuenta metros de profundidade. Un día, con todo, por non se que capricho, navegando diagonalmente por medio dos seus planos inclinados, alcanzou as capas de auga situadas a dous mil metros. O termómetro indicaba unha temperatura de catro graos centígrados, temperatura que a esa profundidade parece ser común a todas as latitudes.
O 26 de novembro, ao tres da mañá, o Nautilus franqueó o trópico de Cancro a 1720 de lonxitude.
O 27 pasou ante as costas das illas Sandwich, onde o ilustre Cook achou a morte o 14 de febreiro de 1779. Percorreramos xa catro mil oitocentas sesenta leguas desde o noso punto de partida. Ao ascender aquela mañá á plataforma, puiden ver, a unhas dúas millas a sotavento, Hawaii, a maior do sete illas que forman o arquipélago deste nome. Distinguín con claridade os linderos dos seus cultivos, as diversas cadeas montañosas que corren paralelas á costa e os seus volcáns dominados polo Mauna-Kea, que se eleva a cinco mil metros sobre o nivel do mar.
Entre outras mostras recollidas polas redes naquelas paraxes destacaban unhas flabelarias pavonias, pólipos comprimidos de graciosas formas, que son peculiares desta parte do océano.
O Nautilus mantívose rumbo ao Sueste. Cortou o ecuador o 1 de decembro a 1420 de lonxitude, e o 4 do mesmo mes, tras unha rápida travesía efectuada sen incidente algún, avistamos o arquipélago das Marquesas. A 80 57' de latitude Sur e 1390 32' de lonxitude Oeste, vin a un tres millas o cabo Martín, de Nouka-Hiva, a principal illa deste arquipélago, que pertence a Francia. Tan só foime dado ver as montañas boscosas que se debuxaban no horizonte, pois o capitán Nemo evitaba achegarse a terra. Alí as redes recolleron fermosos especímenes de peixes, como unhas coríferas coas aletas azuladas e a cola de ouro, cuxa carne non ten rival; hologimnosos case desprovistos de escamas e tamén dun sabor exquisito; ostorrincos de mandibula ósea; todos eles dignos da mesa do Nautilus.
Tras deixar aquelas encantadoras illas baixo pavillón francés, o Nautilus percorreu un dous mil millas, do 4 ao 11 de decembro, sen máis feito mencionable que o encontro dunha inmensa cantidade de luras, curiosos moluscos moi semellantes á jibia. Os pescadores franceses desígnanos co nome de encornets. As luras pertencen á clase dos cefalópodos e á familia dos dibranquios que inclúe con eles ás jibias e aos argonautas. Estes animais foron particularmente estudados polos naturalistas da Antigüedad, e, de crer a Ateneo, médico grego que viviu antes que Galeno, proveron de numerosas metáforas aos oradores da ágora, á vez que dun prato excelente á mesa dos ricos cidadáns. Foi durante a noite do 9 ao 10 de decembro cando o Nautilus achou aquel exército de moluscos, que son particularmente nocturnos. Podían contarse por millóns. Ían en emigración das zonas tépedas cara ás menos cálidas, seguindo o itinerario dos arenques e das sardiñas. A través dos grosos cristais viámolos nadar cara atrás con gran rapidez, movéndose por medio do seu tubo locomotor, perseguindo a peces e moluscos, devorando aos pequenos e sendo derovados polos grandes, e axitando nunha indescritible confusión o dez pés que a naturileza implantoulles sobre a cabeza, como unha cabeleira de serpes neumáticas. A pesar da súa velocidade, o Nautilus navegou durante varias horas no medio dese banco animal e as súas redes izaron a bordo unha enorme cantidade de exemplares entre os que recoñecín o nove especies do Pacífico clasificadas por D'Orbigny.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.