-Os sales -proseguiu logo áchanse no mar en considerables cantidades, tantas que se puidese vostede, señor profesor, retirar todas as que contén en disolución extraería vostede unha masa de catro millóns e medio de leguas cúbicas que, estendida sobre o Globo, formaría unha capa de máis de dez metros de altura. E non crea que a presenza deses sales sexa debida a un capricho da natureza. Non. Eses sales fan que a auga mariña sexa menos evaporable, impiden aos ventos arrebatarlle unha excesiva cantidade de vapores, que, ao condensarse e logo licuarse, mergullarían as zonas tépedas. Inmenso papel de equilibrio o seu na economía do Globo!
O capitán Nemo detívose, incorporouse, deu algúns pasos sobre a plataforma e regresou cara a min.
-En canto aos infusorios -continuou dicindo-, en canto a eses miles de millóns de animálculos, dos que só unha pinga de auga contén millóns e dos que fan falta uns oitocentos mil para dar un peso dun miligramo, o seu papel non é menos importante. Absorben os sales mariños, asimilan os elementos sólidos da auga e, verdadeiros creadores de continentes calcáreos, fabrican corais e madréporas. E entón, a pinga de auga, privada do seu elemento mineral, alixéirase, ascende á superficie onde absorbe os sales abandonados pola evaporación, faise máis pesada, redesciende e leva aos animálculos novos elementos para absorber. De aí, unha dobre corrente ascendente e descendente, nun movemento continuo, no movemento da vida. A vida, máis intensa que nos continentes, máis exuberante, máis infinita, triunfante en todas as partes do océano, elemento mortífero para o home, díxose, pero elemento vital para miríadas de animais e para min.
Ao falar así, o capitán Nemo se transfiguraba e provocaba en min unha extraordinaria emoción.
-Así, pois, aquí está a verdadeira existencia. Eu podería concibir a fundación de cidades náuticas, de aglomeracións de casas submarinas que, como o Nautílus, ascenderían cada mañá a respirar á superficie do mar, cidades libres como non existe ningunha, cidades independentes. Pero quen sabe se algún déspota...
O capitán Nemo interrompeu a súa frase cun xesto violento. Logo, como para expulsar un pensamento funesto, dirixiuse a min dicíndome:
-Señor Aronnax, sabe vostede cal é a profundidade do océano?
-Sei polo menos, capitán, o que nos revelaron as principais sondaxes feitas até a data.
-Podería vostede citalos, para que eu poida controlalos?
-Velaquí algúns -respondín-, ou polo menos os que me veñen agora á memoria. Se non me equivoco, achouse unha profundidade media de oito mil douscentos metros no Atlántico Norte e de dous mil cincocentos metros no Mediterráneo. As sondaxes máis notables efectuados no Atlántico Sur, preto do trinta e cinco graos, deron doce mil metros, catorce mil noventa e uns metros e quince mil cento corenta e nove metros. En resumo, estímase que se o fondo do mar estivese nivelado a súa profundidade media sería dun sete quilómetros.
-Ben, señor profesor -respondeu o capitán Nemo-, espero mostrarlle algo mellor. En canto á profundidade media desta parte do Pacífico, podo informarlle de que é soamente de catro mil metros.
Devandito isto, o capitán Nemo dirixiuse cara á escotilla e desapareceu pola escaleira. Seguinlle e dirixinme ao gran salón. Deseguido, a hélice púxose en movemento e a corredera acusou unha velocidade de vinte millas por hora.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.