Universo deserto
O Heroe, enfundado na súa negra e brillante armadura, alzou a visera do helmo para contemplar mellor o panorama. O Gran Deserto, a desolación absoluta, o mar das dunas, estendíase cara ao infinito sobre un ceo eternamente azul escuro. Sabía que, outrora, aquela gran bóveda apareceu salpicada de constelacións, de lúas e marabillosos planetas fulxentes.
Agora non quedaba nada daquilo. O País da Area Vermella fluía baixo as súas botas e rodeábao en todas direccións, como unha titánica gaiola da que el non podía escapar.
A suor introduciuse nos seus ollos de cor violeta claro e parpadeou varias veces. Mirou a Pedra Guía, na palma da súa man, cuxa punta afiada permanecía quieta, apuntando sempre cara á mesma dirección. Debía seguir os ditados da súa Pedra-Guía. Achegouse ao zezzari e lle palmeó o escamoso pescozo. O animal lambeu co seu rasposa lingua bífida o brazo cuberto de ferro, mostrando dúas fileiras de mortais cabeiros. A besta, como o seu amo, parecía cansada, abatida.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.