Rubén Darío
-O meu pai foi o soado doutor John Len, membro da Real Sociedade de Investigacións Psíquicas, de Londres, e moi coñecido no mundo científico polos seus estudos sobre o hipnotismo e a súa soada Memoria sobre o Old. Morreu non hai moito tempo. Deus téñao en gloria.
(James Len baleirou no seu estómago gran parte da súa cervexa e continuou):
-Rístes de min e do que chamades as miñas preocupacións e ridiculeces. Perdóovos porque, francamente, non sospeitades ningunha das cousas que non comprende a nosa filosofía no ceo e na terra, como di o noso marabilloso William.
Non sabedes que sufrín moito, que sufro moito, aínda as máis amargas torturas, por mor das vosas risas... Si, repíto: non podo durmir sen luz, non podo soportar a soidade dunha casa abandonada; tremo ao ruído misterioso que en horas crepusculares brota dos boscajes nun camiño; non me agrada ver revolar un moucho ou un morcego; non visito, en ningunha cidade onde chego, os cemiterios; me martirizan as conversacións sobre asuntos macabros, e cando as teño, os meus ollos agardan para pecharse, ao amor do soño, que a luz apareza.
Teño o horror da que oh Deus! terei que nomear: da morte. Xamais me farían permanecer nunha casa onde houbese un cadáver, así fose o do meu máis amado amigo. Mirade: esa palabra é a máis fatídica das que existen en calquera idioma: cadáver... Rístes, rides de min: sexa. Pero permitídeme que vos diga a verdade do meu segredo. Eu cheguei á República Argentina, prófugo, despois de estar cinco anos preso, secuestrado miserablemente polo doutor Len, o meu pai, o cal, se era un gran sabio, sospeito que era un gran bandido. Por orde súa fun levado á casa de saúde; por orde súa, pois, temía quizais que algún día me revelase o que el pretendía ter oculto... O que ides saber, porque xa me é imposible resistir o silencio por máis tempo.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.