551.- Os paxaros pousábanse sobre os homes e as bestas, por non atopar xa terra descuberta non ocupada polos vivos. A fame, ministro da morte, arrebatara a vida a gran parte dos animais; e os cadáveres, alivianados, elevábanse do fondo das augas profundas e xurdían á superficie. Baixo as ondas entrechocadas, sacudidas unhas contra outras, como pelotas cheas de vento, que a percusión volve separar, estes cadáveres servían aos paxaros de asento.
E sobre todo este horror, flotaban no aire escuras nubes, hendidas polo serpentear de furiosos raios que iluminaban desde o ceo, aquí e alá, a escuridade das tebras.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.