Por J. T. McINTOSH
A astronave avariada descendía ululando cara a Venus, en posición vertical, virando lentamente sobre o seu eixo, cos seus toberas de exección silenciosas. Os grises farrapos das nubes retorcíanse ao redor das súas aletas, para ascender en tiras temblorosas polo seu brillante custados.
Xunto á portilla de proa, Warren Blackwell esforzaba a vista tratando de atravesar aquela atmosfera gris e fervente, pero coñecía a atmosfera venusiana e sabía que estaba a perder o tempo. Vería o chan cando a nave estivese a quince metros do mesmo, e entón xa seria demasiado tarde.
Xunto á portilla de proa, Warren Blackwell esforzaba a vista tratando de atravesar aquela atmosfera gris e fervente, pero coñecía a atmosfera venusiana e sabía que estaba a perder o tempo. Vería o chan cando a nave estivese a quince metros do mesmo, e entón xa seria demasiado tarde.
A porta da sala de mandos abriuse, e entrou a moza que durante as comidas sentaba fronte a el na mesa.
- Envíame o capitán por se podo axudarlle -díxolle.
- E tamén para librarse de vostede.
Ela sorriu forzadamente.
- Sen dúbida.
- Como se chama vostede? -preguntoulle el
- Virginia Stuart, pero pode vostede chamarme Virginia a secas. Non nos queda moito tempo para perdelo en formulismos, non lle parece? Vostede é Blackwell, verdade?... O famoso Blackwell.
- Se se refire vostede ao que gañou todas esas medallas, en efecto, son eu. Cantos quedan?
- Da tripulación? O capitán e o segundo oficial. E o capitán non está moi ben que digamos. Pronto empezará a sufrir os efectos da radiación.
Warren observouna e chegou á conclusión de que a moza podería soportar a verdade.
- Volva e faga saír a un deles -ordenoulle-. Só fará falta un para que dea toda a potencia que nos queda cando eu dea o sinal. Pero temos que dispor dun home. Non quedan moitas probabilidades de salvación, fóra desta.
- Comprendido -dixo ela-. Funciona o teléfono?
- Non. Só a alarma.
Ela sorriu forzadamente.
- Sen dúbida.
- Como se chama vostede? -preguntoulle el
- Virginia Stuart, pero pode vostede chamarme Virginia a secas. Non nos queda moito tempo para perdelo en formulismos, non lle parece? Vostede é Blackwell, verdade?... O famoso Blackwell.
- Se se refire vostede ao que gañou todas esas medallas, en efecto, son eu. Cantos quedan?
- Da tripulación? O capitán e o segundo oficial. E o capitán non está moi ben que digamos. Pronto empezará a sufrir os efectos da radiación.
Warren observouna e chegou á conclusión de que a moza podería soportar a verdade.
- Volva e faga saír a un deles -ordenoulle-. Só fará falta un para que dea toda a potencia que nos queda cando eu dea o sinal. Pero temos que dispor dun home. Non quedan moitas probabilidades de salvación, fóra desta.
- Comprendido -dixo ela-. Funciona o teléfono?
- Non. Só a alarma.
Ela asentiu e foise. Warren escrutou de novo as nubes grises. Ía como simple pasaxeiro no Merkland, pero contouse con el cando a nave empezou a quedar sen goberno por mor dun escape de enerxía. Sabía mais sobre Venus que calquera dos membros da tripulación. Aínda que iso pouco importaba en realidade. O único que el podía facer naquela conxuntura era quedar onde estaba e facer soar a alarma cando vise o chan.
...
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.