NICOLÁS AVELLANEDA
Avellaneda foi un dos poucos homes que me quixo realmente e sen ambaxes; toleraba as miñas incongruencias e explicábase as faltas aparentes de lóxica ou de correlación nos meus actos.
Eu tamén o quería moito e non podía pasar un día sen velo.
Cando por algún deses motivos meus, reais ou imaxinados, deixaba de visitalo, sufría eu coa privación que me impuña, pero experimentaba un secreto pracer calculando que el tamén me estrañaba.
Don Andrés Egaña nunca puido explicarse este vínculo entre dúas persoas tan diferentes na súa opinión, pero como tiña que subordinarse ao xuízo e aos sentimentos do seu compadre, el tamén concluíu por quererme, sendo correspondido por min debidamente.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.