20 de marzo de 2018

Unha cidade flotante V

Xulio Verne
Unha cidade flotante V

Mentres os traballadores desembarcaban presurosos e rubían polos tramos da escaleira do buque, eu, co corpo botado cara atrás e a cabeza aínda máis botada atrás que o corpo, como un viaxeiro estival que mira un edificio elevado, contemplaba as rodas do Great-Eastern.
Vistas de lado, parecían fracas, escuálidas, aínda que a lonxitude das súas pas fóra de catro metros; pero de fronte presentaba un aspecto monumental. A súa elegante armadura, a disposición do seu sólido cubo, punto de apoio de todo o sistema, os seus puntais cruzados, destinados a manter a separación da tripla lamia, aquela aureola de raios encarnados, aquel mecanismo medio perdido na sombra dos anchos tambores que coroaban o aparello, todo aquel conxunto impresionaba o ánimo
e evocaba a idea dalgunha potencia huraña e misteriosa.
¡Con que enerxía, aquelas pas de madeira, tan vigorosamente encaixadas, debían azoutar as augas que, naqueles momentos, o fluxo rompía contra elas! ¡Que fervor o das líquidas ondas, cando aquel poderoso artificio sacudíseas, golpe tras golpe!
¡Que de tronos na caverna daqueles tambores, cando o Great-Eastern marchaba a todo vapor, ao impulso daquelas rodas de 53 pés de diámetro e 160 de circunferencia, de 90 toneladas de peso e movéndose coa velocidade de 11 voltas por minuto!
Os pasaxeiros da barca desembarcaran; puxen o pé nos calados chanzos de ferro, e algúns instantes despois, achábame a bordo do Great-Eastern.





Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.