No Paleolítico superior cara ao 30.000 a.C. o Homo sapiens sapiens, antecedente directo do home actual, irrompeu na Prehistoria, alcanzando pronto unha serie de grandes logros técnicos, así como artísticos (arte rupestre e mobiliar) e espirituais (ritos funerarios). A arte prehistórica -difícil, sen dúbida, de comprender e valorar adecuadamente- pon ademais de manifesto o dominio dunha complexa habilidade artística e tamén dun extraordinario e desenvolvido sentido estético. De aí o que se puxese en cuestión o primeiro achado de arte rupestre e de que se tratase ao seu descubridor de falsario.
O Paleolítico superior subdividese en tres grandes períodos: auriñacoperigordiense, solutrense e magdaleniense.
A arte rupestre do período auriñacoperigordiense
Ao longo do ciclo auriñacoperigordiense (30000-25000 a.C.) prodúcese un progresivo dominio do
debuxo en formas que sintetizan o contorno dos animais con específicas características expresivas.
É o momento de máxima expansión da arte paleolítico, estendéndose en Europa desde as zonas siberianas máis orientais até o Mediterráneo.
O home auriñaciense debeu de observar que era sinxelo deslizar as mans na dúctil arxila e que podía repetir o xesto cunha intención concreta até obter unha silueta reconocible: son os primeiros contornos de figuras de animais.
Tamén neste momento fai a súa aparición o uso da cor, utilizada para marcar mans, así como puntos grosos que se estampan sobre as rocas coa axuda de tampóns.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.