18 de xullo de 2015

Centenario de A metamorfose (XVIII)

De feito, xa estaba a piques de esquecela, e unicamente a voz da súa nai, que non ouvía había tempo, fixéralle reaccionar. Non, non había que quitar nada; todo tiña que quedar como antes; non podía prescindir da benéfica influencia que os mobles exercían sobre el, aínda que coartaran a súa liberdade de movementos, o cal, en todo caso, antes que un prexuízo, debía consideralo unha vantaxe.

Desgraciadamente, a súa irmá non era desta opinión, e como se afixo -non sen motivo- a considerarse a experta da familia no que a Gregorio referíase, rebateu os argumentos da súa nai e declarou que non só debían sacar da habitación o baúl e o escritorio, como ao principio pensaran, senón tamén todos os demais mobles, con excepción do indispensable sofá.

A súa actitude non era froito da mera testarudez xuvenil nin da en si mesma, tan repentinamente adquirida nos últimos tempos: observara que Gregorio, ademais de necesitar moito espazo para arrastrarse e rubir, non utilizaba os mobles no máis mínimo. Talvez, co entusiasmo propio da súa idade e desexosa de mostrarse útil, tamén desexaba inconscientemente que a situación de Gregorio volvésese aínda máis drástica, a fin de poder facer por el máis do que facía. Pois nun cuarto no cal
Gregorio achásese completamente só entre as paredes espidas, seguramente non se atrevería a entrar ninguén excepto Grete.

Non logrou, pois, a nai facela cambiar de idea, e como naquel cuarto sentía unha gran desazón, tardou en calar e en axudar á irmá, con todas as súas forzas, a sacar o baúl. Gregorio podía prescindir del, se non había máis remedio; pero o escritorio tiña que quedar alí. Apenas abandonaran o cuarto as dúas mulleres, xadeando e arrastrando o baúl traballosamente, sacou Gregorio a cabeza de debaixo do sofá para estudar a forma de intervir coa maior delicadeza e o máximo de precaucións. Por desgraza a súa nai foi a primeira en volver, mentres Grete, na habitación de á beira, seguía forcexeando co baúl, aínda que sen lograr cambialo de sitio. A nai non estaba afeita á vista de Gregorio e a impresión podía ser moi forte, polo que este, asustado, retrocedeu rapidamente até o outro extremo do sofá; pero non puido evitar que a saba que lle ocultaba movésese lixeiramente, o cal bastou para chamar a atención da nai. Esta detívose bruscamente, quedou un instante indecisa e volveu xunto a Grete.

Aínda que Gregorio dicíase que non ía ocorrer nada do outro mundo, e que só uns mobles serían cambiados de sitio, aquel trafego das mulleres e o ruído dos mobles ao ser arrastrados causáronlle unha gran desazón. Encollendo canto puido a cabeza e as pernas, esmagando o ventre contra o chan, confesouse a si mesmo que non podería soportalo moito tempo.
...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.