11 de xullo de 2015

Centenario de A metamorfose (XVII)

A nai acudiu eufórica, pero quedou muda ao chegar á porta. A irmá comprobou que todo estivese en orde, e só entón fixo pasar á nai. Gregorio baixara a saba máis que de costume, de modo que formase abundantes pliegues e parecese que estaba alí por causalidade. Nesta ocasión non atisbou por baixo; renunciou a ver á súa nai, feliz de que por fin entrase á súa habitación.

-Pasa, non se lle ve -dixo a irmá, que seguramente levaba á nai da man.

Gregorio ouviu ás dúas fráxiles mulleres mover o vello e pesado baúl; a irmá, animosa como sempre, facía a maior parte do esforzo, sen facer caso das advertencias da nai, que tiña medo de que se fatigase excesivamente.

Ao cabo dun cuarto de hora, a nai dixo que era mellor deixar o baúl onde estaba, en primeiro lugar porque era moi pesado e non acabarían antes do regreso do pai; ademais, estando no medio da habitación o baúl cortaríalle o paso a Gregorio; por último, talvez a Gregorio non lle agradase que se retirasen os mobles, senón todo o contrario. A vista das paredes espidas deprimíaa. Por que non había de sentir Gregorio o mesmo, afeito desde facía tempo aos mobles do seu cuarto? Non sentiría como abandonado na habitación baleira?

-Ao quitar os mobles -continuou en voz moi baixa, case nun rumoreo, coma se quixese evitar a Gregorio, que non sabía exactamente onde se atopaba, até o son da súa voz, pois estaba convencida de que non entendía as palabras-, non parecería que renunciabamos a toda esperanza de melloría, e
que o abandonabamos sen máis á súa sorte? Eu creo que o mellor sería deixar o cuarto igual que antes, para que Gregorio, cando volva ser un de nós, atópeo todo como estaba e poida esquecer máis facilmente este paréntese.

Ao ouvir estas palabras da nai, Gregorio comprendeu que a falta de toda relación humana directa, unida á monotonía da súa nova vida, debía de teer trastornado a súa mente naqueles dous meses, pois doutro xeito non podía explicarse o seu desexo de que baleirasen a habitación.

Seica quería realmente que se convertese aquela confortable habitación, cos seus mobles familiares, nun deserto no cal puidese, é verdade, rubir en todas as direccións sen obstáculos, pero onde en pouco tempo esquecese por completo a súa pasada condición humana?

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.