4 de xullo de 2015

Centenario de A metamorfose (XVI)

De non haberlle parecido oportuno tal medida, ela mesma quitaría a saba, pois fácil era comprender que, para Gregorio, o illarse non era nada agradable. Pero a súa irmá deixou a saba tal como estaba, e Gregorio, ao levantar sixilosamente coa cabeza a punta desta, para ver como era acollida a nova disposición, creu adiviñar na moza unha mirada de gratitude.

Durante as dúas primeiras semanas, os seus pais non se decidiron a entrar a verlle. A miúdo ouviunos encomiar a actitude da irmá, cando até entón adoitaban, pola contra, considerala pouco menos que unha inútil. Os pais adoitaban esperar ante a habitación de Gregorio mentres a irmá arranxábaa, e en canto saía facíanse comentar como estaba o cuarto, que comera Gregorio, cal fora a súa actitude e se daba sinais de melloría.

A nai quixera visitar a Gregorio enseguida, pero o pai e a irmá fixérana desistir con argumentos que Gregorio escoitou coa maior atención e aprobou de maneira total. Máis adiante tiveron que impedirllo pola forza, e cando exclamaba: «Deixádeme entrar a ver a Gregorio! Pobre fillo meu! Non comprendedes que necesito verlle?», Gregorio pensaba que talvez fose mellor que a súa nai entrase, non todos o días, pero si, por exemplo, unha vez á semana: ela era moito máis comprensiva que a irmá, quen, a pesar do seu indubidable valor, á fin e ao cabo non era máis que unha nena, que quizá só por xuvenil inconsciencia puidera asumir tan penosa tarefa.

Non tardou en cumprirse o desexo de Gregorio de ver á súa nai. Durante o día, por consideración aos seus pais, non se asomaba á xanela, e nos dous metros cadrados de chan libre da súa habitación case non podía moverse. Descansar tranquilo éralle xa difícil durante a noite. A comida pronto deixou de causarlle pracer, e para distraerse empezou a rubir zigzagueando polas paredes e o teito. No teito era onde máis a gusto atopábase: aquilo era moito mellor que estar botado no chan; respiraba mellor, e estremecíase cunha suave vibración. Un día Gregorio, case feliz e despreocupado, desprendeuse do teito, con gran sorpresa súa, e estrelouse contra o chan. Pero o seu corpo volveuse máis resistente e, a pesar da forza do golpe, non se magoou.

A súa irmá advertiu inmediatamente o novo entretemento de Gregorio -talvez deixase ao rubir un leve rastro de baba-, e quixo facer todo o posible para facilitarlle a súa actividade, quitando os mobles que lle estorbaban, sobre todo o baúl e o escritorio. Non podía facelo soa e tampouco se atrevía a pedir axuda ao pai; coa criada non podía contar, pois a boa muller, duns sesenta anos, aínda que se mostrou moi animosa desde a despedida da súa antecesora, rogara que lle deixasen ter sempre pechada a porta da cociña, e non abrila senón cando a chamasen. Por tanto, a única posibilidade era pedir axuda á nai en ausencia do pai.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.