30 de setembro de 2014

Inicio de A estación da rúa Perdido.

A estación da rúa Perdido.
China Miéville.

Da pradaría á matogueira aos campos, ás granxas, ás primeiras casas apiñadas que se alzan da terra. Foi de noite durante moito tempo. As casuchas que callan a ribeira do río creceron como fungos ao meu ao redor, na escuridade. Sacudímonos e ladeamos nunha profunda corrente.

Ás miñas costas, o home manexa incómodo o temón e a barcaza corrixe o rumbo. A luz axítase ao oscilar a lanterna. O home témeme. Inclínome sobre a proa do pequeno barco, sobre a auga escura.

Os sons dos fogares aumentan por encima do ronroneo oleoso do motor e das caricias do río. A madeira rumorea e o vento golpea os tellados, á vez que os muros asíntanse e os forxados mutan para ocluir o espazo; as decenas de casas convertéronse en centenares, en miles; esténdense cara atrás
desde a beira, arroxando luz por toda a chaira.

Rodéanme. Están a crecer. Son máis altas, máis grandes, máis ruidosas, con cubertas de lousa e muros de recio ladrillo.

O río serpentea e xira até encararse coa cidade, que emerxe repentina, colosal, impresa sobre a paisaxe. A súa luz alaga canto a rodea, os outeiros rochosos, como rabuñadas ensanguentadas. As súas sucias torres resplandecen. Sinto reducido, compelido a adorar esa extraordinaria presenza parida no encontro de dous ríos. É a vasta contaminación, é fedor, é un claxon berrando. Grosas chemineas vomitan po cara ao ceo, aínda a esta hora da noite. Non é a corrente a que nos arrastra cara á cidade, senón o seu peso. Débiles berros, as chamadas da besta aquí e alá, o martilleo obsceno das grandes máquinas fabrís. As vías férreas percorren a anatomía urbana como veas prominentes. Ladrillo vermello e paredes escuras, igrexas achaparradas e cavernícolas, toldos rasgados batidos polo vento, labirintos empedrados na zona vella, canellóns sen saída, sumidoiros asucando a terra como sepulcros seculares, unha nova paisaxe de desperdicio, pedra machucada, bibliotecas fartas de libros esquecidos, vellos hospitais, torres, barcos e garras metálicas que alzan os cargamentos da auga.
...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.