-E ben, señor, que di vostede? -engadiu Ned Land, ao ver que eu non respondía.
-Bo, Ned, o que vostede quere é que pregunte ao capitán Nemo cales son as súas intencións para connosco? É iso?
-Si, señor.
-E iso aínda que xa nolas deu a coñecer?
-Si. Por última vez, quero saber a que aterme. Se vostede quere, fale por min só, no meu nome unicamente.
-O caso é que lle atopo moi raramente. Parece evitarme.
-Razón de máis para ir verlle.
-Sexa, interrogareille, Ned.
-Cando?
-Cando lle atope.
-Señor Aronnax, quere vostede que vaia eu mesmo a buscarlle?
-Non, déixeme facer a min. Mañá...
-Hoxe mesmo.
-Sexa, vereille hoxe -respondín ao canadense, para evitar que actuase de por si e comprometese todo.
Quedei só. Decidida así a xestión, resolvín levala a cabo inmediatamente. Eu prefiro o feito ao por facer. Volvín ao meu camarote. Desde alí, ouvín ruído de pasos no do capitán Nemo. Non debía deixar pasar a ocasión de atopalo. Chamei á súa porta, sen obter contestación. Chamei novamente e
logo virei o picaporte. Abrín a porta e entrei. Alí estaba o capitán. Inclinado sobre a súa mesa de traballo, Parecía non terme oído. Resolto a non saír sen interrogarlle, achegueime a el. Entón levantou bruscamente a cabeza, engurrou as cellas e díxome nun ton bastante rudo:
-Que fai vostede aquí? Que quere de min?
-Quero falar con vostede, capitán.
-Estou ocupado, señor, estou a traballar. A liberdade que lle deixo a vostede de illarse, non existe para min?
A recepción non era moi estimulante, que digamos. Pero eu estaba decidido a ouvir calquera cousa con tal de falar con el.
-Señor -díxenlle fríamente-, teño que falarlle dun asunto que non me é posible aprazar.
-Cal, señor? -respondeu ironicamente-. Fixo vostede algún descubrimento que me escapou? Entregoulle o mar novos segredos?
Moi lonxe estabamos do caso. Pero antes de que puidese eu responderlle, díxome nun ton máis grave, mentres me mostraba un manuscrito aberto sobre a súa mesa:
-Velaquí, señor Aronnax, un manuscrito escrito en varias linguas. Contén o resumo dos meus estudos sobre o mar e, se Deus quere, non perecerá comigo. Este manuscrito, asinado co meu nome, completado coa historia da miña vida, será encerrado nun pequeno aparello insumerxible. O último sobrevivente de todos nós a bordo do Nautilus lanzará ese aparello ao mar. Irá onde queiran levarlle as ondas.
O nome dese home! A súa historia, escrita en por si! Quedaría, pois, desvelado o seu misterio un día? Pero naquel momento eu non vin nesa comunicación máis que unha entrada en materia.
-Capitán, non podo senón aprobar esa idea. O froito dos seus estudos non debe perderse. Pero o medio que pensa empregar paréceme primitivo e arriscado. Quen sabe onde os ventos levarán ese aparello e en que mans caerá? Non podería vostede idear algo mellor? Non podería vostede ou un dos seus ... ?
-Xamais, señor -dixo vivamente o capitán, interrompéndome.
-Eu e os meus compañeiros estariamos dispostos a gardar ese manuscrito en reserva, e se vostede devólvenos a liberdade...
-A liberdade! -dixo o capitán Nemo, á vez que se levantaba.
-Si, señor, e o que quería dicirlle é sobre isto. Levamos xa sete meses a bordo do seu navío, e pregúntolle hoxe, tanto en nome dos meus compañeiros como no meu propio, se ten vostede a
intención de reternos aquí para sempre.
-Señor Aronnax, respóndolle hoxe o que lle respondín hai sete meses. Quen entra no Nautilus é para non abandonalo nunca.
-O que vostede nos impón é pura e simplemente a escravitude.
-Déalle vostede o nome que queira.
-En todas partes, o escravo conserva o dereito de recobrar a súa liberdade e de usar dos medios que se lle ofrezan a tal fin, calquera que sexan.
-Quen lle denegou ese dereito? Eu non lle encadeei a un xuramento -díxome o capitán, mirándome e cruzado de brazos.
-Señor -díxenlle-, falar por segunda vez deste asunto non pode ser do seu agrado nin do meu, pero posto que o abordamos vaiamos até o fin. Repítollo, non se trata tan só da miña persoa. Para min, o estudo é unha axuda, unha poderosa diversión, un gran aliciente, unha paixón que pode facerme esquecer todo. Como vostede, son un home capaz de vivir ignorado, oscuramente, na fráxil esperanza de legar un día ao futuro o resultado dos meus traballos, por medio dun aparello hipotético confiado ao azar das ondas e os ventos. Nunha palabra, eu podo admirarlle, seguirlle a gusto nun destino que comprendo nalgúns puntos..., aínda que hai outros aspectos da súa vida que ma fan entrever rodeada de complicacións e de misterios dos que, os meus compañeiros e eu, somos os únicos deica que estamos excluídos. Mesmo cando os nosos corazóns puideron latexar por vostede, emocionados polas súas dores ou conmovidos polos seus actos de xenio ou de valor, debemos sufocar en nós até o máis mínimo testemuño desa simpatía que fai nacer a vista do que é bo e nobre, xa proveña do amigo ou do inimigo. Pois ben, é este sentimento de ser extranos a todo o que lle concierne a vostede o que fai da nosa situación algo inaceptable, imposible, mesmo para min, pero sobre todo para Ned Land. Todo home, polo só e mero feito de selo, merece consideración. Considerou vostede os proxectos de vinganza que o amor pola liberdade e o odio á escravitude poden procrear nun carácter como o do canadense? Preguntouse vostede o que el pode pensar, tentar, levar a cabo ... ?
-Que Ned Land pense ou tente o que queira, que me importa a min? Non son eu quen ha ir a buscarlle. Non lle reteño a bordo por gusto. En canto a vostede, señor Aronnax..., vostede é dos que poden comprender todo, incluso o silencio. Non teño máis que dicirlle. Salvo que esta primeira vez que abordou o tema sexa tamén a última, pois se volve repetirse non poderei escoitarlle.
Retireime. E a partir daquel día a nosa situación fíxose moi tensa. Ao informar os meus compañeiros da conversa, Ned Land dixo:
-Agora sabemos que non hai nada que esperar deste home. O Nautilus achégase a Long Island.
Fuxiremos, faga o tempo que faga.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.