2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXIX)

Pero o ceo tornábase cada vez máis ameazador. Manifestábanse os síntomas dun furacán. A atmosfera estaba branca, leitosa. Aos cirros en feixes soltos sucedían no horizonte capas de nimbo-cúmulus. Outras nubes baixas fuxían rapidamente. A mar, xa moi grosa, inchábase en longas ondas. Desaparecían as aves, con excepción deses petreis que anuncian as tempestades. O barómetro baixaba moi acusadamente e indicaba no aire unha extremada tensión dos vapores. A mestura do stormglass descompúñase baixo a influencia da electricidade que saturaba a atmosfera. A loita dos elementos anunciábase xa próxima. A tempestade estalou na xornada do 18 de maio, precisamente cando o Nautilus navegaba á altura de Long Island, a algunhas millas dos pasos de Nova York.
Podo describir esta loita dos elementos porque, por un capricho inexplicable, o capitán Nemo, no canto de evitala nas profundidades, decidiu afrontala na superficie. O vento sopraba do Suroeste a unha velocidade de quince metros por segundo, que cara as tres da tarde pasou a vinte e cinco metros.
Esta é a cifra das tempestades. Firme fronte aos refachos, o capitán Nemo achábase na plataforma. Amarrouse á cintura para poder resistir o embate das monstruosas ondas que azoutaban ao Nautilus. Eu fixen o mesmo. A tempestade e aquel home incomparable que a retaba disputábanse a miña admiración. Grandes farrapos de nubes que parecían xurdir da auga varrían a superficie convulsa do mar. Xa non eran visibles as pequenas ondas que se forman a intervalos no fondo das depresións creadas polas grandes ondas. Únicamente víanse longas ondulacións fulixinosas, tan compactas que as súas cristas non rebentaban. Aumentaba máis e máis a súa altura, coma se excitásense entre si. O Nautilus, xa caído de costado, xa ergueito como un mastro, cabeceaba e se balanceaba espantosamente.
Cara as cinco da tarde esborrallouse unha choiva torrencial que non abateu nin ao vento nin á mar. O furacán desencadeouse a unha velocidade de corenta e cinco metros por segundo, ou sexa, a unhas corenta leguas por hora. Alcanzara esa forza que lle leva a derrubar as casas, a cravar as tellas dos tellados nas portas, a romper os enreixados de ferro e a desprazar canóns do vinte e catro.
E, con todo, o Nautilus estaba alí, xustificando no medio da tormenta a afirmación dun sabio enxeñeiro de que «non hai casco ben construído que non poida desafiar á mar». Non era unha roca resistente, á que aquelas ondas demolesen, senón un fuso de aceiro, obediente e móbil, sen aparellos nin mastros, o que desafiaba impunemente ao furor do furacán. Examinaba eu namentres as desencadeadas ondas. Medían até quince metros de altura sobre unha lonxitude de cento cincuenta a cento setenta e cinco metros, e a súa velocidade de propagación era de quince metros por segundo. O seu volume e a súa potencia aumentaban coa profundidade da auga. Comprendín entón a función desas ondas que aprisionan o aire nos seus flancos e envíano aos fondos mariños, aos que con ese osíxeno levan a vida. A súa extrema forza de presión -foi calculada- pode elevarse até tres mil quilos por pé cadrado da superficie que baten. Foron ondas como estas as que nas Hébridas desprazaron un bloque de pedra que pesaba oitenta e catro mil libras. As que, na tempestade do 23 de decembro de 1864, tras destruír unha parte da cidade de Yeddo, no Xapón, desprazáronse a setecentos quilómetros por hora para romper o mesmo día nas costas de América.
A intensidade da tempestade acrecentouse durante a noite. O barómetro caeu a 710 milímetros, como en 1860, na illa da Reunión, durante un ciclón. Á caída do día vira pasar un barco que loitaba penosamente. Capeaba a baixo vapor para resistir ás ondas. Debía ser un dos vapores das liñas de Nova York a Liverpool ou ao Havre. Desapareceu pronto na escuridade. Cara as dez da noite, o ceo era de lume. Violentos lóstregos asucaban a atmosfera. Eu non podía resistir os seus cegadores fogonazos. O capitán Nemo, en cambio, mirábaos de fronte; parecía aspirar con todo o seu ser a alma da tempestade. Un fragor terrible retumbaba no aire, un ruído complexo que integraba o estrépito das ondas esmagadas, os muxidos do vento e os estampidos do trono. O vento saltaba dun punto a outro do horizonte, e o ciclón, procedente do Leste, volvía a el tras pasar polo Norte, o Oeste e o Sur, en sentido inverso das tempestades giratorias do hemisferio austral.
Ah! Ben xustificaba o Gulf Stream o seu nome de rei das tormentas. É a corrente do Golfo a que crea estes formidables ciclóns pola diferenza de temperatura das capas de aire superpostas ás súas augas. Á choiva sucedeu un ballón de lume. As pingas de auga transformáronse en faíscas fulminantes. Diríase que o capitán Nemo, en busca dunha morte digna del, quixera facerse matar o raio. En certo momento, o Nautilus, presa dun formidable movemento de cabeceo, levantou ao aire o seu espolón de aceiro, como a vara dun pararraios, e vin como do espolón xurdían numerosas faíscas. Roto, extenuado, repté cara á escotilla, abrina e descendín ao salón.
O temporal alcanzaba entón a súa máxima intensidade. Era imposible manterse en pé no interior do Nautilus. O capitán Nemo descendeu cara á medianoite. Ouvín logo o ruído dos depósitos que se enchían aos poucos, e o Nautilus mergullouse lentamente. Polos cristais descubertos do salón vin algúns grandes peixes pasar como pantasmas pola auga en lume. O raio golpeou a algúns baixo os meus ollos!
O Nautilus continuou descendendo. Eu pensaba que acharía a calma a unha profundidade de quince metros. Non. As capas superiores estaban demasiado violentamente axitadas. Houbo que descender até cincuenta metros nas entrañas do mar para achar o repouso. Alí, que tranquilidade!, que silencio!, que paz! Quen dixese que un terrible furacán desencadeábase entón na superficie do océano?