Aparte en vitrinas especiais había sartas de perlas da maior beleza ás que a luz eléctrica arrincaba escintileos de lume; perlas rosas extraídas das recoiro-penas do mar Vermello; perlas verdes do hialótide iris; perlas amarelas, azuis, negras; curiosos produtos dos diferentes moluscos de todos os océanos e dalgunhas recoiro do Norte, e, en fin, varios especímenes dun prezo incalculable, destilados polas máis raras pintadinas. Algunhas daquelas perlas excedían o tamaño dun ovo de pomba, e valían tanto ou máis que a que vendeu por tres millóns o viaxeiro Tabernier ao xa de Persia ou que a do imán de Mascate, que eu cría sen rival no mundo.
Imposible fose cifrar o valor desas coleccións. O capitán Nemo debera gastar millóns para adquirir tales especímenes. Estaba a me preguntar eu cal sería o alcance dunha fortuna que permitía satisfacer tales caprichos de coleccionista, cando o capitán interrompeu o curso do meu pensamento.
-Véxoo moi interesado polas miñas cunchas, señor profesor, e compréndoo, posto que é vostede naturalista. Pero para min teñen ademais un encanto especial, posto que as collín todas coas miñas propias mans, sen que un só mar do globo escapase á miña procura.
-Comprendo, capitán, comprendo a alegría de pasearse no medio de tales riquezas. É vostede dos que fixeron por si mesmos os seus tesouros. Non hai en toda Europa un museo que posúa unha semellante colección de produtos do océano. Pero se esgoto aquí a miña capacidade de admiración ante estas coleccións, que me quedará para o barco que as transporta? Non quero coñecer segredos que lle pertencen, pero, con todo, confeso que este Nautilus, a forza motriz que encerra, os aparellos que permiten o seu maniobrabilidad, o poderoso axente que o anima, todo iso excita a miña curiosidade... Vexo nos muros deste salón instrumentos suspendidos cuxo uso éme descoñecido. Podo saber.. ?...
-Señor Aronnax, xa lle dixen que sería vostede libre a bordo, e consecuentemente, ningunha parte do Nautilus estalle prohibida. Pode vostede visitalo detidamente, e é para min un pracer ser o seu cicerone.
-Non se como agradecerllo, señor, pero non quero abusar da súa amabilidade. Unicamente preguntareille acerca da finalidade destes instrumentos de física.
-Señor profesor, eses instrumentos están tamén no meu camarote, e é alí onde terei o pracer de explicarlle o seu emprego. Pero antes vou mostrarlle o camarote que se lle reservou. Debe vostede saber como vai estar instalado a bordo do Nautilus.
Seguín ao capitán Nemo, quen, por unha das portas practicadas nos paneis do salón, fíxome volver ao corredor do barco. Conduciume cara a adiante e mostroume non un camarote senón unha verdadeira habitación, elegantemente amoblada, con leito e tocador. Din as grazas ao meu hóspede.
-O seu camarote é contiguo ao meu -díxome, á vez que abría unha porta-. E o meu dá ao salón do que acabamos de saír.
Entrei no camarote do capitán, que tiña un aspecto severo, case cenobial. Unha cama de ferro, unha mesa de traballo e unha cómoda de tocador compuñan todo o mobiliario, reducido ao estritamente necesario.
O capitán Nemo mostroume unha cadeira.
-Sente, por favor.
Senteime e el tomou a palabra nos termos que seguen.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.