28 de xaneiro de 2012

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LIX).

-Comprendo ben, capitán, a excelencia do sodio nas condicións en que vostede se acha. O mar conteno. Ben. Pero hai que fabricalo, extraelo. Como o fai? Evidentemente, as súas pilas poden servir para tal extracción, pero, se non me equivoco, o consumo de sodio necesitado polos aparellos eléctricos habería de superar á cantidade producida. Ocorrería así que consumiría vostede para producilo máis do que obtería.
-Por esa razón é pola que non o extraio polas pilas, señor profesor. Simplemente, emprego a calor do carbón terrestre.
-Terrestre?
-Digamos carbón mariño, se o prefire -respondeu o capitán Nemo.
-Seica pode vostede explotar xacementos submarinos de hulla?
-Así é e haberá de velo vostede. Non lle pido máis que un pouco de paciencia, posto que ten vostede tempo para ser paciente. Lembre só unha cousa: que eu debo todo ao océano. El produce a electricidade, e a electricidade dá ao Nautilus a calor, a luz, o movemento, nunha palabra, a vida.
-Pero non o aire que respira...
-Oh!, podería fabricar o aire que consumimos, pero sería inútil, xa que cando quero subo á superficie do mar. Se a electricidade non me prové do aire respirable, si acciona, polo menos, as poderosas bombas con que o almacenamos en depósitos especiais, o que me permite prolongar polo tempo que desexe, se é necesario, a miña permanencia nas capas profundas.
-Capitán, non teño máis remedio que admirarlle. Achou vostede, evidentemente, o que os homes descubrirán sen dúbida algún día, a verdadeira potencia dinámica da electricidade.
-Eu non se se a descubrirán -respondeu fríamente o capitán Nemo-. Sexa como for, coñece vostede xa a primeira aplicación que fixen deste precioso axente. É el o que nos ilumina cunha igualdade e unha continuidade que non ten a luz do sol. Mire ese reloxo, é eléctrico e funciona cunha regularidade que desafía á dos mellores cronómetros. Dividino en vinte e catro horas, como os reloxos italianos, pois para min non existe nin noite, nin día, nin sol nin lúa, senón unicamente esta luz artificial que levo até o fondo dos mares. Mire, neste momento son o dez da mañá.
-En efecto.
-Aquí ten outra aplicación da electricidade, nese cuadrante que serve para indicar a velocidade do Nautilus. Un fío eléctrico pono en comunicación coa hélice da corredera, e a súa agulla indícame a marcha real do barco. Fixar, nestes momentos navegamos a unha velocidade moderada, a quince millas por hora.
-É marabilloso, e vexo, capitán, que fixo vostede moi ben ao empregar este axente que está destinado a substituír ao vento, á auga e ao vapor.
-Non terminamos aínda, señor Aronnax -dixo o capitán Nemo, levantándose-, e se quere vostede seguirme, visitaremos a parte posterior do Nautilus.
En efecto, coñecía xa toda a parte anterior do barco submariño,cuxa división exacta, do centro ao espolón de proa, era a seguinte: o comedor, de cinco metros, separado da biblioteca por un tabique estanco, é dicir, impenetrable á auga; a biblioteca, de cinco metros; o gran salón, de dez metros, separado do camarote do capitán por un segundo tabique estanco; o camarote do capitán, de cinco metros; o meu, de dous metros e medio, e, por último, un depósito de aire de sete metros e medio, que se estendía até a roda. O conxunto daba unha lonxitude total de trinta e cinco metros. Os tabiques estancos tiñan unhas portas que se pechaban hermeticamente por medio de obturadores de caucho, e elas garantían a seguridade a bordo do Nautilus, no caso de que se declarase unha vía de auga.
Seguín ao capitán Nemo ao longo dos corredores e chegamos ao centro do navío. Alí había unha especie de pozo que se abría entre dous tabiques estancos. Unha escala de ferro, fixada á parede, conducía á súa extremidade superior. Preguntei ao capitán Nemo cal era o uso daquela escala.
-Conduce ao bote -respondeu.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.