20 de agosto de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXXVI).

Imposible foime precisar se o personaxe tiña trinta e cinco ou cincuenta anos. Era de elevada estatura; a súa fronte era ancha; recta o nariz; a boca, netamente debuxada; a dentadura, magnífica, e as súas mans eran finas e alargadas, eminentemente «psíquicas», por empregar a expresión da quirognomonía con que se caracteriza unhas mans dignas de servir a unha alma elevada e apaixonada.
Aquel home constituía certamente o tipo máis admirable que me atopou en toda a miña vida.
Detalle particular: os seus ollos, un tanto excesivamente separados entre si, podían abarcar simultaneamente case a cuarta parte do horizonte. Esa facultade -que puiden verificar máis tarde acompañábase da dun poder visual superior mesmo ao de Ned Land. Cando aquel descoñecido fixaba os seus ollos nun obxecto, a liña das súas cellas engurrábase, as súas anchas pálpebras encartábanse circunscribindo as pupilas e, estreitando así a extensión do campo visual, miraba. Que mirada a súa! Como aumentaba o tamaño dos obxectos diminuídos pola distancia! Como lle penetraba a un até a alma, do mesmo xeito que o facía coas capas líquidas, tan opacas para os nosos ollos, e como lía no máis profundo da mar!
Os dous descoñecidos, tocados con boinas de pel de nutria mariña e calzados con botas de pel de foca, vestían uns traxes dun tecido moi particular que deixaban ao corpo unha gran liberdade de movementos.
O máis alto dos dous -evidentemente o xefe a bordo- examinábanos cunha extremada atención, sen pronunciar palabra. Logo volveuse cara ao seu compañero e falou con el nunha linguaxe que non puiden recoñecer. Era un idioma sonoro, armonioso, flexible, cuxas vogais parecían sometidas a unha moi variada acentuación.
O outro respondeu cun movemento de cabeza e engadiu dúas ou tres palabras absolutamente incomprensibles para nós. De novo os ollos do xefe pousáronse en min e a súa mirada parecía interrogarme directamente.
Respondín, en bo francés, que non entendía o seu idioma, pero el pareceu non comprenderme á súa vez e pronto a situación tornouse bastante embarazosa.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.