20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXXIII).

Ao fin acabou a espantosa noite, da que a miña memoria non puido conservar todas as súas impresións. Tan só un detalle quedou impreso nela. Durante algúns momentos de calma do mar e do vento crin ouvir en varias ocasións uns vagos sons, unha especie de harmonía fugaz producida por afastados acordes. Cal era, pois, o misterio desa navegación submarina cuxa explicación buscaba en balde o mundo enteiro? Que seres vivían nese estraño barco? Que axente mecánico permitíalle desprazarse con tan prodixiosa velocidade?
Fíxose de día. As brumas matinais envolvíannos, pero non tardaron en desgarrarse. Dispúñame a examinar atentamente a superficie do aparello, que no seu parte superior presentaba unha especie de plataforma horizontal, cando me dei conta de que o barco iniciaba un movemento de inmersión.
-Eh! Por todos os diaños! -gritou Ned Land, á vez que golpeaba co pé o ferro sonoro-.  ábrannos, navegantes inhospitalarios!
Pero era difícil facerse ouvir no medio do ensordecedor zumbido da hélice.
Afortunadamente, cesou o movemento de inmersión.
De súpeto, produciuse no interior do barco un ruído de ferros, que precedeu á apertura dun porta pola que apareceu un home que proferiu un estraño berro antes de desaparecer deseguido.
Algúns instantes despois, oito homes moi fornidos, co rostro velado, apareceron pola abertura e, silenciosamente, introducíronnos na súa formidable máquina.