20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XI).

4. Ned Land
O comandante Farragut era un bo mariño, digno da fragata que lle foi confiada. O seu navío e el formaban unha unidade, da que el era a alma.
Non permitía que a existencia do cetáceo fose discutida a bordo, por non abrigar a menor dúbida sobre a mesma. Cría nel como algunhas boas mulleres cren no Leviatán, por fe, non pola razón.
Estaba tan seguro da súa existencia como de que libraría os mares del. Xurárao. Era unha especie de cabaleiro de Rodas, un Diosdado de Gozon en busca da serpe que arrasaba a súa illa. Ou o comandante Farragut mataba ao narval ou o narval mataba ao comandante Farragut. Ningunha solución intermedia.
Os oficiais da bordo compartían a opinión do seu xefe. Había que ouvirlles falar, discutir, disputar, calcular as posibilidades dun encontro e verlles observar a vasta extensión do océano. Máis dun impúñase unha garda voluntaria, que noutras circunstancias maldixera polo baixo. E mentres o sol describía o seu arco diúrno, a arboladura estaba chea de mariñeiros, coma se a ponte queimara os pés, que manifestaban a maior impaciencia. E iso que o Abraham Lincoln estaba aínda moi lonxe de abordar as augas sospeitosas do Pacífico.
A tripulación estaba, en efecto, impaciente por atopar ao unicornio, por arponearlo, izalo a bordo e esnaquizalo. Por iso vixiaba o mar cunha escrupulosa atención. O comandante Farragut falara dunha certa suma de dous mil dólares que se embolsaría quen, fose grumete ou mariñeiro, contramaestre ou oficial, avistase o primeiro ao animal. Non hai que dicir como se exercitaban os ollos a bordo do Abraham Lincoln.
Pola miña banda, non lle cedía a ninguén en atención nas observacións cotiás. A fragata puidera chamarse moi xustificadamente Argos. Conseil era o único entre todos, que se manifestaba indiferente á cuestión que nos apaixonaba e a súa actitude contrastaba co entusiasmo xeral que reinaba a bordo.
Xa dixen como o comandante Farragut equipara coidadosamente o seu navío, dotándoo dos medios adecuados para a pesca do xigantesco cetáceo. Non houbese ir mellor armado un baleeiro.
Levabamos todos os enxeños coñecidos, desde o arpón de man até os proxectís dos trabucose as balas explosivas dos arcabuces. No castelo instalouse un canón perfeccionado que se cargaba pola recámara, moi espeso de paredes e moi estreito de ánima, cuxo modelo debe figurar na Exposición Universal de 1867. Este magnífico instrumento, de orixe americana, enviaba sen dificultade un proxectil cónico de catro quilos a unha distancia media de dezaseis quilómetros.
O Abraham Lincoln non carecía, pois, de ningún medio de destrución. Pero tiña algo mellor aínda.
Tiña a Ned Land, o rei dos arponeros. Ned Land era un canadense dunha habilidade manual pouco común, que non tiña igual no seu perigoso oficio. Posuía en grao superlativo as calidades da destreza e do sangue frío, da audacia e da astucia. Moi maligna tiña que ser unha balea, singularmente astuto debía ser un cachalote, para que puidese escapar ao seu golpe de arpón.
Ned Land tiña un corenta anos de idade. Era un home de elevada estatura -máis de seis pés ingleses- e de robusta complexión. Tiña un aspecto grave e era pouco comunicativo, violento ás veces e moi colérico cando se lle contrariaba. A súa persoa chamaba a atención, e sobre todo o poder da súa mirada que daba un singular acento á súa fisonomía.