Unha cidade flotante XVI

Xulio Verne
Unha cidade flotante XVI

O segundo do buque ofrecía un contraste singular co capitán Anderson. É fácil de retratar: é un hombrecillo vivaracho, moi moreno, con ollos algo inxectados, con barba negra que lle chega aos ollos; pernas arqueadas que desafían todas as sorpresas do balance. Mariño activo, vixiante, moi instruído nos ponnenores, daba as súas ordes con voz breve ordes que repetía o contramaestre con ese ronquido de león constipado peculiar á Mariña inglesa. O segundo chamábase W... e era, segundo teño entendido, un oficial da Armada, empregado, con permiso especial, a bordo do Great-- Eastern. O seu modo de andar era de «lobo de mar» e debía de ser da escola daquel almirante francés, valente a toda proba, que no momento do combate gritaba sempre á súa xente: «¡Animo, raparigos, non tropecedes! ¡Xa sabedes que teño o costume de facerme ascender! »
As máquinas corrían a cargo dun enxeñeiro xefe, auxiliado por dez oficiais mecánicos. Ás súas ordes manobraba un batallón de 250 maquinistas, fogoneros ou engrasadores, que non saían das profundidades do barco.
Dez caldeiras, con dez fogóns cada unha, é dicir, cen lumes que vixiar, tiñan ao batallón ocupado noite e día.