Unha cidade flotante XXVII
Non tardou o Great-Eastern en atravesar os peiraos do embarque de Liverpool. Os catro canóns, respectando a memoria dos mortos que a barcaza desembarcaba, permaneceron mudos, pero formidables aclamacións e vivas substituíron aqueles estampidos, que son as máis ruidosas manifestacións da cortesía nacional.
Resoaron palmoteos, levantáronse os brazos, axitáronse os panos con ese entusiasmo de que son tan pródigos os ingleses á saída de todo barco, aínda que sexa unha lancha que vai dar un paseo pola bahía. Mais ¡que xeito de responder a aqueles saúdos! Milleiros de curiosos coroaban as murallas de Liverpool e de Birkenhead.
Os boats, cargados de espectadores, hormigueaban no río. A tripulación do Lord Clyde, buque de guerra fondeado na dársena, saudou ao Great-Eastern coas súas aclamacións, desde o alto das vergas. Desde as toldillas dos buques ancorados no río, estrepitosas músicas enviábannos terribles harmonías que dominaban o balbordo. As bandeiras, en honra ao xigante, non cesaban de subir e baixar.
Pero pronto empezaron a amortecerse os berros, por mor da distancia. Pasamos rozando o Trípoli, paquebote da liña «Cunard», destinado ao transporte de emigrantes e que parecía unha lancha, a pesar das súas 2.000 toneladas. Despois, o fume cesou de escurecer o horizonte, aumentaron os espazos entre as casas e puido verse o campo por entre as paredes de ladrillo. Aínda se distinguían as casas de campo de recreo e, na beira dereita do río, saudáronnos os últimos vivas, desde a meseta do faro e as caras e flancos do baluarte.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.