17 de abril de 2018

Unha cidade flotante XIX

Xulio Verne
Unha cidade flotante XIX

a barcaza atracou ao pé da escaleira de estribor, e deu principio á interminable ascensión de equipaxes e pasaxeiros, pero sen présa, sen berros, coma se todos fosen persoas que entrasen tranquilamente na súa casa. Se fosen franceses, cresen o seu deber subir como ao asalto, a guisa de verdadeiros zuavos.
O primeiro coidado de cada pasaxeiro, ao pór o pé no Great-Eastern, era baixar aos comedores, para marcar o posto do seu cuberto. Un cartón ou o seu nome, escrito con lapis nun pedazo de papel bastaba para asegurarlle a súa toma de posesión. Naquel momento estábase servindo un xantar, e non tardaron as mesas en verse rodeadas de convidados, que cando son anglosaxóns, saben combater perfectamente, esgrimindo o tenedor, o amolo dunha travesía.
Con obxecto de seguir todos os pormenores do embarque, quedoume sobre cuberta. Ás doce e media todas as equipaxes estaban transbordados. Alí puiden ver, revoltos, mil fardos de todos os xeitos e tamaños; caixóns grandes como coches, capaces de conter un mobiliario completo; estoxos de viaxe de elegancia perfecta; sacos de formas caprichosas, e moitas desas maletas americanas ou inglesas, tan fáciles de recoñecer polo luxo dos seus correas, o seu hebillaje múltiple, o brillo das súas chapas e as súas grosas fundas de lona ou de hule, con dúas ou tres grandes iniciais caladas en sendas chapas de hojalata. Pronto desapareceu toda aquela balumba nos almacéns (ía dicir nas estacións do entrepuente), e os últimos traballadores, mozos de corda ou guias, volveron aa barcaza, que se afastou, logo de haber ensuciado o Great-Eastern coas escorias do seu fume.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.