Unha cidade flotante XXIII

Xulio Verne
Unha cidade flotante XXIII

Hallábame entón na toldilla de proa con algúns pasaxeiros, que contemplaban, como eu, os progresos da operación. Ao meu lado, un viaxeiro, impaciente, sen dúbida, pola lentitude da manobra, encollíase de ombreiros a cada pouco, burlándose da impoñente máquina. Era un hombrecillo fraco, nervioso, de viveza ratonil, cuxos ollos apenas #distinguir baixo os pliegues das súas pálpebras. Un fisonomista comprendese, á primeira ojeada, que a vida presentábase de cor de rosa a aquel filósofo, discípulo de Demócrito, que non daba punto de repouso aos seus músculos cigomáticos, necesarios para a acción da risa. Polo demais, como logo tiven ocasión de ver, era un bo compañeiro de viaxe. «Ata agora díxome-, había eu crido que as máquinas servían para axudar aos homes, e non para que estes axudásenas.»
Ía responder a observación tan sensata, cando se oíron berros. O meu veciño e eu corremos á proa, onde puidemos ver que foran derrubados todos os traballadores das pancas: uns levantábanse, outros non podían levantarse. Un piñón da máquina saltara, e a poderosa acción das cadeas fixera virar con espantosa forza o cabrestante. Os mariñeiros foran feridos, con terrible violencia, no peito ou na fronte. O irresistible molinete descrito polas soltas barras ferira a doce mariñeiros e morto a catro. Entre os feridos achábase o contramaestre, que era un escocés chamado Dundée.