Capítulo XXIII
O cofre
Coa fin das chuvias e das neves e o alongamento dos días volveu a acción. Tomás saía ás tardes polas valiñas e os outeiros e sopraba no chifre. Algúns fatos de homes acudían lentamente á súa chamada, ora no mesmo día, ora á mañá seguinte. Ialles impartindo instruccións e facendo encomendas. Citábaos a todos para mediados de maio. Achegámonos nunha xornada deica as ribeiras do Miño, que non me pareceu o mesmo río que vira en Lugo, e chamou ós seus compañeiros de ambas as bandas, que responderon a berros. E, cando chegou a data, partimos.
Eramos cousa de vinte homes, porque no grupo de Tomás, que desa vez ía disposto a todo, non acostumaba a haber mulleres, á parte da Pindonga. Case a metade portugueses, e todos dacabalo entre os dous países. A uns buscábanos acá, a outros alá, á maior parte nos dous lados. Os lugartenentes eran o Tolo Matías, coa súa voluminosa testa, e outro moreno, que resultou ser luso, pequeniño, con dentes de rata e nariz ganchudo coma o bico dunha aguia, que respondía ó nome de Luís e ó alcume de Vexigas, por ter a cara moi marcada delas, máis có mesmo Campanachoca.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.