Por Larry Niven 1968
Era un pozo.
Henry Bedrosian e Christopher Luden inclináronse sobre o bordo, mirando cara ao interior sumido nunha escuridade de "jet". A súa motocicleta con pneumáticos do tipo de globo, estaba abandonada na area como talco, unha fina area rosada que se estendía sen fin até o achatado horizonte, na que se reflectía a cor do ceo. Leste era a cor do sangue. Podería ser unha posta de sol flameante de Kansas; pero o débil sol achábase aínda no seu cenit. A transparente pedra traballada, da boca do pozo, era como unha blasfemia na venosa condición silvestre de Marte. Achábase a catro pés por encima da
area, ásperamente circular, quizá dun tres yardas. As pedras gastadas polo tempo alzábanse como bloques, un pé de alto por cinco polgadas de ancho, e quizá dun pé de espesor. Calquera que fose o material de que estaban feitas aquelas pedras, parecía brillar cunha luz interior, dunha cor azul
desvaído.
- É tan humano! -dixo Henry Bedrosian. A súa voz tiña un ton de rara frustración, que facía xogo co seu rostro moreno de nariz cincelada. -Chris Luden sabía o que quería dicir:
- É natural, un pozo é como unha panca ou unha roda. Non podes facer moitos cambios porque é demasiado simple. Déchesche conta da forma que teñen os ladrillos?
- Si, son moi raros, pero poden deberse á man do home.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.